2

Δεν είμαι κριτικός ούτε και θέλω να γίνω. Είμαι όμως θεατής και αυτή είναι η άποψή μου για το «2» του Δ. Παπαϊωάννου.

Δεν θα ασχοληθώ με τα τεχνικά θέματα ως τέτοια, γιατί δεν είμαι ειδικός. Περιορίζομαι μόνο σε λίγα σχόλια: ασφαλώς υπήρχε ομοιότητα με την Τελετή Έναρξης –και γιατί να μην υπάρχῃ; Οι φωτισμοί και η κίνηση προσωπικά με εντυπωσίασαν. Η μουσική άψογη, πότε τρυφερή, πότε βίαιη, πότε απλώς «μητροπολιτική». Ο Κωνσταντίνος Β. είναι γεννημένος για τέτοιου είδους θεάματα.

Μια παράσταση χωρίς γυναίκες λοιπόν. Από μόνο του αυτό είναι κάτι –είναι πολύ. Χωρίς γυναίκες, αλλά με γυμνό. Χωρίς γυναίκες, αλλά ενίοτε με θηλυκότητα. Χωρίς γυναίκες, αλλά με όμορφους άντρες. Και ας λείψουν τα νηπιόφρονα μειδιάματα. Μπορούμε και μεις να είμαστε όμορφοι...

Οι άντρες του Παπαϊωάννου είναι μπερδεμένοι. Είναι άντρες κένταυροι, άντρες πολύποδες, άντρες γίγαντες ή νάνοι στην προκρούστεια κλίνη, ημίγυμνοι και παρενδυσίες. Είναι άντρες παραιτημένοι, ανάπηροι σουπερμάνοι, αγχωμένοι πεοφύλακες, μόνοι σε ένα κόσμο αντρών, μόνοι επειδή ο κόσμος ανήκει στους άντρες. Είναι άντρες σε αναζήτηση επικοινωνίας, κοινωνικής ή ερωτικής, εσωτερικής ή εξωτερικής, άντρες που δεν μπορούν να παραβιάσουν ούτε τις ανοιχτές θύρες του πλησίον για να μετεωριστούν μαζί του, άντρες που συνεχώς αναρριχώνται και συνεχώς αποτυγχάνουν.

Από την ματιά του Παπαϊωάννου διηθούνται όλα τα γνωρίσματα (ή μήπως συμπτώματα;) του νεοελληνικού ανδρισμού: το ποδόσφαιρο και το γραφείο, η πορνογραφία και η μπουζουκερί, το γυμναστήριο και η αυτοϊκανοποίηση, το ταξίδι και το τσιγάρο, τα βιντεοπαιχνίδια και τα όπλα. Μερικές στιγμές, μερικές δυνατές εικόνες: ένα πέος τραγουδᾴ το Where do I begin σε υπέροχη ορχηστρική εκτέλεση· τα άσπρα γάντια των χορευτών γεννάνε φτερούγες στο κορμί ενός άλλου· μια αρσενική Αφροδίτη της Μήλου χορεύει λάγνα την Μισιρλού· ο ακέφαλος γιάπης καταβροχθίζει χαρτί· η τηλεόραση αυνανίζει τον θεατή· οι χορευτές κοιτάνε με δέος την υπερμεγέθη μπάρμπι· η αρσενική Εύα τρώει τον απαγορευμένο καρπό.

Πολλές φορές βέβαια αναρωτήθηκα το αιώνιο «τι θέλει να πῃ ο ποιητής». Σε μια μουσικοχορευτική παράσταση είναι εύλογο το μήνυμα να σημαίνεται μάλλον παρά να εκφράζεται, τα όρια μεταξύ περιγραφής/αναπαραγωγής και σχολιασμού να είναι θολώτερα, τα όρια της ερμηνείας ευρύτερα. Μήπως όμως εκεί δεν έγκειται η ουσία (ή μια από τις ουσίες) της τέχνης; Η τέχνη δεν είναι απλώς ερμηνευτέα και ερμηνεύσιμη· είναι μάλλον πολυερμηνεύσιμη. Ίσως έτσι πρέπει να είναι και η κριτική.

Να το δήτε.