Η ρωλσιανή κατσίκα του γείτονα

Είμαστι δυου σπίτια ούλα κι ούλα στου χουριού. Ιγού, ου Θανάης, κι ου γείτουνάς μ’, ου Θύμιους. Σπίρνουμι τα χουράφια μ’ς κι ζούμι ήσυχα. Κακού διεν μπαίνει στου κεφάλ’ μας. Τηράμι τουν ουρανού κι κάνουμι του σταυρού μας. Ισότης.

Μέχρι που μια μέρα ου Θύμιους ιέπιασε στου λόγγου ιένα αγριοκάτσ’κου. Του τάισε, τ’ ανάθρεψε, του μιγάλουσι κι τούρα αρμέγει την λιάρα τ’. Ιγού ιέμεινα μ’ τα χουράφια μ’ μόνου. Βέβαια, ιεπειδή του Θύμιου δεν τ’ φτάνουν πια τα γιεννήματά τ’, αγουράζει κι απ’ τα δικά μ’ για να θρέψ’ τη Λιάρα. Έτσι ιέχου κι γου του κατιτίς μ’. Πάει καλά.

Αγάλι’ αγάλι’ μάζιψα κι γου λίγους παράδ’ς. Ου Θύμιους ιέχι’ τούρα τη Λιάρα, τ’ν Ασπρούλα, την Γκόλφω και τ’ν Μαυρούλα τ’· τουν παρικάλεσα και μώδοκε τη Λιάρα. Πάλι πιο πολλές μαρτίνες ιέχι’, αλλά χαλάλι τ’, κι για μένα ιέχι’ ου Θεούς. Αρχή της διαφουράς π’ λέμ’.

Όμως ου Θύμιους διεν καταλαβαίνι’ απού φιλουσουφίες κι κουραφέξαλα. Σ’ λέει, άμα ου Θανάης είνι ανιπρούκουπους, τ’ παίρνου ιγού τα χτήματά τ’ κι του βιους τ’ κι τα κάνου καλά. Κι μι τα πήρ’ ου αθεούφουβους ούλα κι τα αβγάτισ’ κι πήρ’ κι μ’λάρ’, του Ρούσου, κι ένα πουλόσκυλου, τουν Ασίκ’, και κάνι’ του σταυρού τ’ σαν καλούς χριστιανούς κι λέει: «Προύτη φουρά του χουριού μας είνι τόσου πλούσιου!». Ουφελιμισμούς ένα πράμ’.

Ε μα, να ψουφήσ’ η κατσίκα του γείτουνα!