Ενα πεδίο βολής φτηνό
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από μία "συνομιλία" που είχα με έναν παραγωγό πολιτικής ραδιοφωνικής εκπομπής μέσω διαδικτύου για το θέμα της αναθεώρησης του περίφημου άρθρου 16. Αφού του αντέταξα 2-3 επιχειρήματα επί της ουσίας, του επεσήμανα ότι έχω την εντύπωση πως οι περισσότεροι από τους σφόδρα διαμαρτυρόμενους ενδιαφέρονται πιο πολύ για τη βολή τους παρά για την πολιτική ή κοινωνική πλευρά του ζητήματος. Η απάντησή του ήταν "ίσως αυτό να ισχύει για κάποιους, αλλά τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά αγωνιούν για το πτυχίο και το μέλλον τους". Τότε διεπίστωσα ότι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στην όλη ιστορία δεν είναι το κοινωνικοπολιτικό ή ακαδημαϊκό κομμάτι της αλλά τα όσα υποδηλώνονται (ή ακόμα και δηλώνονται!) σε ηθικό επίπεδο. Στο βαθμό που κάποιος έχει ένα πολιτικό επιχείρημα υπέρ του αποκλειστικά δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης (και υπό την προϋπόθεση ότι δεν προσπαθεί να "πείσει" τους διαφωνούντες με τραμπουκισμούς και ωμή βία) εγώ είμαι έτοιμος να υπερασπιστώ -και όχι μόνο να ανεχθώ- τον πολιτικό του λόγο επί της αρχής. Αλλά όταν κάποιος πιστεύει ότι άλλο πράγμα είναι να σε απασχολεί μόνο η βολή σου και άλλο να στηρίζεις ή να πολεμάς μία πολιτική με κριτήριο το πτυχίο σου και το μέλλον σου, έχουμε πρόβλημα. Αυτή η ηθική παράμετρος είναι που με απασχολεί στις γραμμές που ακολουθούν.
Κατ' αρχάς οφείλω να ομολογήσω ότι πολλές από τις ρυθμίσεις του νέου νόμου (ειδικά ως είχε πριν τις "παραχωρήσεις") θα "ξεβόλευαν" πολύ κόσμο. Ας ξεκινήσουμε από τους φοιτητές που είναι και η πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία διαμαρτυρομένων, κατά τη γνώμη μου. Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων φαίνεται ότι θα προσθέσει ανταγωνιστές, περισσότερους, δηλαδή, πτυχιούχους για τις ίδιες, πάνω-κάτω θέσεις εργασίας. Ακόμα, το ανώτατο όριο φοίτησης θα αναγκάσει κάποιους να επιταχύνουν τους ρυθμούς δουλειάς τους. Η ενδεχόμενη καθιέρωση περισσοτέρων του ενός συγγραμάτων θα προσθέσει δουλειά και απαιτήσεις στο πρόγραμμα του φοιτητή. Η ευχερέστερη άρση του ασύλου (διά της καθιέρωσης πλειοψηφίας και όχι ομοφωνίας για τη λήψη της εν λόγω απόφασης) φαίνεται να κατακρημνίζει το "δικαίωμα" των φοιτητών απλά να ψηφίζουν πάντα "όχι" ή να απουσιάζουν, ελέγχοντας έτσι απόλυτα το θεσμό. Τέλος, υπάρχει και μία ιδιαίτερη κατηγορία φοιτητών που θίγεται από την καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας/κρίσης για την εκλογή πρυτάνεων κλπ: οι κομματάρχες των φοιτητικών οργανώσεων που χάνουν το αποκλειστικό δικαίωμα να ελέγχουν το παιχνίδι.
Κάποιες από τις παραπάνω ανησυχίες είναι, εκτός των άλλων, εντελώς παράλογες. Τι διαφορά έχει, για παράδειγμα, από που έρχονται οι πτυχιούχοι/ανταγωνιστές; Άντε και τους διώχνουμε προς τας Ευρώπας και τα Βαλκάνια - αλλάζει κάτι; Δε θα επιστρέψουν όλοι αυτοί για να εργαστούν στην Ελλάδα; Ρίξτε μία ματιά στους αποφοίτους ιατρικής που περιμένουν για ειδικότητα και θα το διαπιστώσετε. Αν το σκεφτεί κανείς πονηρά, μάλλον πιο βολικό είναι να μένουν εδώ κάποιοι που θα πήγαιναν σε καλά πανεπίστημια του εξωτερικού γιατί θα πάρουν και λιγότερο ισχυρά πτυχία. Στο δε ζήτημα των "αιωνίων", όποιος πιστεύει ότι καταργούνται οι αιώνιοι μάλλον εθελοτυφλεί: με το ανώτατο όριο φοίτησης ουσιαστικά στα 9 χρόνια, απλά οι αιώνιοι του 8ου έτους μετονομάζονται σε επιμελείς φοιτητές. Πόσοι έχουν πάρει πτυχίο μετά από 10 χρόνια; Ελάχιστοι... Το δε ένα σύγγραμα, αν διαβάζω σωστά το τροποποιημένο κείμενο του νομοσχεδίου, θα βασιλεύει για πολλά χρόνια ακόμα.
Αλλά, όπως είπα ευθύς εξ αρχής, το ζήτημα είναι κατ' εξοχήν ηθικό. Ακόμα κι αν όντως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια μείωναν τις πιθανότητες να βρω εγώ μία καλή δουλειά, είναι αυτός λόγος για να καταφέρομαι εναντίον τους; Και η δουλειά των άλλων; Αν υπάρχει "δικαίωμα στην εργασία" (εσχάτως προέκυψε τέτοιο λεξιλόγιο και στις τάξεις των μαρξιστών) αυτό δεν συνεπάγεται την υποχρέωση κανενός να μου δώσει δουλειά. Συνεπάγεται μόνο την υποχρέωση του κράτους να προωθεί την εργασία γενικά και να εξασφαλίζει ίσες πιθανότητες σε όλους να βρουν δουλειά. Γιατί έχει όποιος φωνάζει "περισσότερο δικαίωμα" στην εργασία και το καλό μέλλον; Γιατί, ακόμα, δεν έχει δικαίωμα στην εργασία και ο καθηγητής, θυρωρός, καθαριστής κοκ που θα εργαζόταν σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο; Μπα.. Το δικό μας "δικαίωμα" να 'ναι καλά και ασε τους άλλους να πάνε να... Τη λογική του "να παίρνουμε πτυχίο για πλάκα και μετά να είμαστε και περιζήτητοι επαγγελματίες" δεν την σχολιάζω: αυτά τα δύο, απλούστατα, δεν πάνε μαζί, τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα, όπως δε γίνεται να πωλείται 150 ευρώ το κιλό το χαμομήλι που το μαζεύεις στο διπλανό οικόπεδο. Αλλά το να δηλώνουμε ανερυθρίαστα ότι απαιτούμε και να τελειώνουμε όποτε μας κάνει κέφι, και να κλείνουμε τις σχολές όποτε μας αρέσει, και να μην πατάμε το πόδι μας στο πανεπιστήμιο εκτός καταλήψεων, και να μας περιμένει η IBM στην έξοδό μας από την ορκωμοσία για να μας κάνει διευθυντές είναι τόσο ηθικά προβληματικό όσο το να δουλεύει ο γείτονας μου μία ζωή για να χτίσει ένα σπίτι κι εγώ να ξαπλώνω στην πολυθρόνα του και να τρώω στην κουζίνα του. Μπορεί να το έχουμε ξεχάσει στην Ελλάδα αλλά η αξιοκρατία είναι καλό πράγμα: έτσι, εκείνος που στερείται και εργάζεται σκληρά από την ηλικία των 16 ετών είναι όχι μόνο λογικό αλλά και δίκαιο να καταλάβει μία καλή θέση. Στο δε δημόσιο, που πληρώνουμε όλοι μας, θα έπρεπε να είναι όχι μόνο ευχή αλλά και απαίτηση κάθε λογικού πολίτη.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται ηθικά δυσάρεστα, πώς σας φαίνονται τα περί ασύλου; Από την μία πλευρά, έχουμε δικαίωμα να κλείνουμε τις σχολές με αποφάσεις "κατά πλειοψηφία" (τώρα, πλειοψηφία ποίων, με τι είδους απαρτία και ποιες δημοκρατικές διαδικασίες είναι ένα άλλο θέμα και το παραβλέπω) αλλά το άσυλο δεν πρέπει να αίρεται με τις ίδιες (επί της αρχής γιατί επί της ουσίας πολύ περισσότερο διαφανείς) διαδικασίες. Δηλαδή, 300 φοιτητές δεν πρέπει να είναι ικανοί να αποτρέψουν το κλείσιμο της σχολής τους, την παύση των ακαδημαϊκών εργασιών κοκ αλλά ένας φοιτητής-κομματάρχης πρέπει να είναι ικανός να αποτρέψει την εξιχνίαση ενός εγκλήματος που διαπράττεται εντός του χώρου του Πανεπιστημίου. Δεν πρόκειται μόνο για δύο μέτρα και δύο σταθμά αλλά και για σοβαρή υποβάθμιση κάθε έννοιας δικαίου και ουσιαστικής, εφαρμόσιμης, δημοκρατίας. Αλλά αυτό δε θα πρέπει να προξενεί έκπληξη όταν είναι προφανής η αδυναμία των πολιτικών (=κομματικών) παρατάξεων των πανεπιστημίων να εκπροσωπήσουν τους ψηφοφόρους τους με έναν άμεσο και συνεπή τρόπο που θα ανέμενε κανείς σε τόσο μικρές πολιτικές κοινότητες. Δεν είναι τυχαίο ότι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ συμφωνεί με τους υπόλοιπους σε δύο μόνο σημεία κριτικής του νέου νόμου: το ένα είναι το άσυλο και το άλλο η εκλογή των πρυτάνεων και των λοιπών. Ας δεχθώ ότι στην πρώτη περίπτωση εκπροσωπούν τους ψηφοφόρους τους με συνέπεια. Αρνούμαι, όμως, να πιστέψω ότι ένας νέος άνθρωπος και ακαδημαϊκός πολίτης προτιμά να παραχωρήσει το δικαίωμά του να κρίνει τους καθηγητές του σε μερικούς φοιτητοπατέρες σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο. Αν είναι έτσι, τότε σίγουρα βρίσκεται σε λάθος ίδρυμα.
Και οι καθηγητές; Γιατί κάποιοι από αυτούς αντιδρούν τόσο έντονα στις αλλαγές; Δε θα ήταν λογικό να περιμένει κανείς ότι θα επιθυμούσαν λιγότερους και καλύτερους φοιτητές στα αμφιθέατρα και τα γραφεία τους κατά την εξεταστική περίοδο και, άρα, θα έλεγαν όχι στους αιώνιους; Ποιος ακαδημαϊκός δάσκαλος δε θα ήθελε γεμάτες βιβλιοθήκες και reading lists που θα διαμορφώνει ο ίδιος αντί για ένα και μοναδικό σύγγραμα; Ποιος καθηγητής δε θα απεκήρυττε μετά βδελυγμίας κάθε παύση του ακαδημαϊκού έργου και καταστροφή της περιουσίας του πανεπιστημίου; Ποιος δε θα αδιαφορούσε για το οικονομικό αντίκρυσμα ενός πτυχίου και δε θα επιθυμούσε όσο το δυνατόν περισσότερα πανεπιστήμια, όσο το δυνατόν περισσότερες βιβλιοθήκες, όσο το δυνατόν περισσότερους ενεργούς ακαδημαϊκούς πολίτες στο περιβάλλον του; Ακόμα, ποιος επιμελής, δίκαιος και συνεπής στα καθήκοντά του ακαδημαϊκός δάσκαλος δε θα ήθελε να αξιολογηθεί από το σύνολο των φοιτητών και όχι από μία χούφτα κομματικά φανατικούς; Και, κυρίως, ποιος καθηγητής με τα παραπάνω χαρακτηριστικά δε θα επιθυμούσε διακαώς την αξιολόγηση του έργου του και την προαγωγή και χρηματοδότησή του με βάση αυτή την αξιολόγηση; Συνελόντι ειπείν, ποιος αρνείται τη χρησιμότητα των παραπάνω και μπορεί να ισχυρίζεται ότι επιθυμεί το καλό του Πανεπιστημίου και όχι το δικό του; Για εμένα τουλάχιστον, θα χρειαστούν πολύ εύοσμες απαντήσεις για να καλύψουν την ηθική δυσοσμία που καλύπτει την όλη υπόθεση. Και δεν αρκούν, φοβούμαι, δυναμικά άρθρα στον ημερήσιο τύπο υπέρ των "κορυφαίων ελληνικών δημοσίων πανεπιστημίων" που έχουν την τιμή να φιλοξενούν επιστήμονες που αρνήθηκαν το Harvard για να διδάξουν στην ελληνική επαρχία. Όχι μόνο γιατί η πραγματικότητα που ζήσαμε ή ζούμε όλοι στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο τους εκθέτει, αλλά και γιατί και οι καθηγητές του Harvard κρίνονται και μάλιστα πολύ αυστηρά. Μόνο οι Έλληνες που το απέρριψαν βασιλεύουν ανενόχλητοι σε ξύλινους πύργους που μόνο οι ίδιοι βλέπουν χρυσούς.
9 Comments:
Μου άρεσε πάρα πολύ το συγκεκριμένο Post και θα ήθελα (αν φυσικά το θέλεις) να το αναδημοσιεύσω στο www.katagelies.gr. Επίσης, εναλλακτικά άν θέλεις κάνε ένα ποστ το άρθρο σου στο site. Σε οτι χρειαστεις δίπλα σου οι katagelies.gr.
(info@katagelies.gr)
"Και οι καθηγητές; Γιατί κάποιοι από αυτούς αντιδρούν τόσο έντονα στις αλλαγές;"
Ένα ελάχιστο Hinweis: ο Απέκης, το άλτερ έγκο του περιβόητου Μπράτη, συνέγραψε διδακτορικό εντός έντεκα οπωσδήποτε πολύ κουραστικών ετών.
Και στα δικά σας οι ανύπαντρες...
να σου πω, θιγεις ενα σημαντικο θεμα. Απο τα λιγα που εμαθα στα νομικα, θυμαμαι οτι οι κρατικες παρεμβασεις δεν πρεπει να εχουν echte Rueckwirkung, δεν μπορει να τιμωρουν προηγουμενες αποφασεις των πολιτων.
Οταν καποιος αποφασισει να μπει σε ενα ΑΕΙ ή οταν καποιος υπαλληλος του ΟΤΕ αγορασει ενα σπιτι, το κανει με την προσδοκια οτι το ΑΕΙ θα μεινει μπ$%#$λο και ο ΟΤΕ δημοσιος, αρα κ@#$#@χανειο. Καποιος ευλογα μπορει να πει, για κατσε μας κλεβεις τοσο καιρο ρε δ.υπαλληλε, θες να μας κλεψεις κιαλλο? Σωστο αυτο γενικα, ενα εγκλημα που γινεται για αρκετο καιρο δεν παυει να ειναι εγκλημα.
Ομως οι προσδοκιες των ανθρωπων δεν ειναι κατι για το οποιο ευθυνονται 100%, γιαυτο και οι νομοι αποσο ξερω δεχονται την καταπατηση πχ αν περασουν καποια χρονια και δινει νομιμο δικαιωμα χρησικτησιας (ε?).
Με λιγα λογια, ενω δεν αναγνωριζω κανενα ηθικο δικιο σε κανεναν να σπουδαζει στην πλατη του φορολογουμενου, να παιρνει χωρις κοπο μονοπωλιακα δικαιωματα σε μια αγορα (πχ νομικοι) και να τα σπαει απο πανω, νομιζω οτι οσοι ειναι ηδη φοιτητες πρεπει να εχουν καποιες μεταβατικες ρυθμισεις. Οι νεοτεροι, λυπαμαι, το πανηγυρι τελειωσε, οσοι εφαγαν εφαγαν, τερμα, ας μπει λιγη ταξη.
ΥΓ η πλακα ειναι οτι αποτι ξερω οι μεταβατικες ρυθμισεις προβλεπονται στο νομοσχεδιο αλλα προβληθηκαν τοσο κακα απο την κυβερνηση που οι φοιτητες δεν το πηραν ειδηση!
Δεν πρόκειται να πω ότι συμφωνώ (ίσως και πουθενά). Ωστόσο, ας τονίσω ότι το αίτιο που οι Έλληνες ήθελαν πρόσβαση στα ΑΕΙ μετά τον πόλεμο ήταν η ανέχεια των αγροτικών περιοχών και η επιθυμία για κοινωνική ανέλιξη. Σήμερα είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα και η κοινωνική καταξίωση είναι ευκολότερη και σχετικά μακριά από τα ΑΕΙ. Θεωρητικά τουλάχιστον.
Η επιθυμία για πανεπιστημιακή πρόσβαση εξαρτάται από τις παροχές εργασιακών δικαιωμάτων και πιθανότητας εύρεσης εργασίας με απολυτήριο λυκείου. Πόσες είναι αυτές οι παροχές και οι ποιες οι πιθανότητες εργασίας; Μάλλον λιγότερες του μηδαμινού τίποτα.
Το πρόβλημα επαγωγικά -χωρίς να συνεχίζω την ανάλυση ως αυτονόητη και κατανοητή η θέση που αφήνω να φανεί- οδηγεί σε μία αναγκαιότητα αλλαγής της Μέσης Εκπαίδευσης. Πρέπει να αναβαθμιστεί το γυμνάσιο και το λύκειο και να πάψουν πλέον να είναι προπαρασκευαστικά τμήματα του πανεπιστημίου.
Όταν η Μέση Εκπαίδευση γίνει μέση από προ-ανωτέρα με δικαιώματα και παρέχοντας δεξιότητες και ικανότητες προκειμένου να βρίσκει κάποιος εργασία τότε είναι βέβαιο ότι θα περιοριστεί ο αριθμός εισακτέων, όπως ισχύει και σε άλλες χώρες.
@καταγγελίες: ευχαριστώ για την συμμετοχή. Όπως θα πρόσεξες, ό,τι δημοσιεύεται σε αυτό το ιστολόγιο μπορεί να αναδημοσιευθεί ελευθέρως αρκεί να μνημονεύεται η πηγή. Πήγα στον ιστότοπό σου, αλλά δυστυχώς, για κάποιο λόγο που δεν αντιλαμβάνομαι, δεν ανοίγει η σελίδα. Αν κρίνω από τον τίτλο πάντως, νομίζω ότι η τοποθέτησή μου ίσως να μην ταιριάζει στο πνεύμα σας, αφού δεν καταγγέλω απολύτως τίποτα - απλά προβληματίζομαι για κάποιες απόψεις που μου φαίνονται ηθικά ύποπτες ή δυσάρεστες. Αυτό, φυσικά, δεν αναιρεί την ευχέρειά σου να κάνεις ό,τι νομίζεις με το κείμενο - τα υπόλοιπα είναι στην κρίση σου.
@ sg: Σωτήρη, συμφωνώ σε ό,τι αφορά κάποιες προσδοκίες που μπορεί να διαψεύδονται και το δικαίωμα του φορέα τους σε κάποιο μεταβατικό στάδιο όταν τα πράγματα αλλάζουν (αν και δεν είμαι βέβαιος ότι είναι ακριβώς αυτό το πνεύμα της χρησικτησίας). Υπό αυτήν την έννοια, ασφαλώς και δεν μπορεί να πει κανείς στους νυν αιώνιους φοιτητές να σηκωθούν να φύγουν εδώ και τώρα εφόσον έχουν υπερβεί το νέο ανώτατο όριο - αυτό το καταλαβαίνω και καλώς υπάρχει μεταβατική διάταξη. Ουδέποτε, όμως, υποσχέθηκε κανείς -τουλάχιστον ρητώς και επισήμως- ότι όποιος παίρνει πτυχίο θα διορίζεται στο δημόσιο (βλ "αδιόριστους καθηγητές") ή ότι όποιος μπαίνει στο πανεπιστήμιο θα βγαίνει ή ότι ες αεί θα εξετάζεται στις ίδιες σελίδες από το ίδιο σύγγραμα. Αν δημιουργήθηκαν τέτοιες προσδοκίες από μία παγιωμένη κατάσταση, κακώς δημιουργήθηκαν: δεν το λέει ούτε ο κανονισμός της σχολής ούτε ο νόμος και δεν έχουν γίνει "θυσίες" που να δικαιολογούν κάποια απαίτηση αυτού του είδους. Το να λέμε "τόσα χρόνια ήμασταν ασύδοτοι και τώρα μας ξεβολεύετε" δεν ισοδυναμεί με το να λέμε ότι "άλλα συμφωνήσαμε και τώρα μας τα αλλάζετε στη μέση της διαδρομής".
@ ΔτΠ: Συμφωνώ απόλυτα με την ανάγκη αναβάθμισης της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και απαλλαγής της από την εν στενή εννοία προπαρασκευή για τις πανελληνίες. Ουδέποτε, όμως, είπα ότι θα έπρεπε να μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων, όπως ουδέποτε πρότεινα οτιδήποτε επί της ουσίας της "μεταρύθμισης". Εγώ προβληματίζομαι μόνο για την ηθική βάση κάποιων αντιρρήσεων. Επ΄αυτού δε βλέπω κάποιο αντεπιχείρημά σου, παρότι λες ότι διαφωνείς με ό,τι έγραψα. Αν θες, εξήγησε σε τι διαφωνείς για να το συζητήσουμε.
@ συνιστολόγος: καλά, εσύ τελείωσες γρήγορα και μιλάς από θέση ισχύος. Εγώ οφείλω να είμαι επιφυλακτικός μέχρι να παραδώσω γιατί ποτέ δεν ξέρεις!
ΔτΠ
"Η επιθυμία για πανεπιστημιακή πρόσβαση εξαρτάται από τις παροχές εργασιακών δικαιωμάτων και πιθανότητας εύρεσης εργασίας με απολυτήριο λυκείου. Πόσες είναι αυτές οι παροχές και οι ποιες οι πιθανότητες εργασίας; Μάλλον λιγότερες του μηδαμινού τίποτα."
η Ελλαδα ειναι νομιζω απο τις ελαχιστες χωρες οπου η ανεργια των πτυχιουχων ειναι υψηλοτερη απο την ανεργια των αποφοιτων Λυκειου!
Το προβλημα για μενα δεν ειναι ο μεγαλος αριθμος των εισακτεων αλλα η χαμηλη ποιοτητα των σχολων. Δεν ξερω ποιες ειναι για σενα αυτες οι αλλες χωρες, αλλα η Ελλαδα δεν εχει υπερβολικο ποσοστο πτυχιουχων (στις ΗΠΑ το ποσοστο φτανει το 40% στον συνολικο πληθυσμο!). Η Ελλαδα εχει υπερβολικο ποσοστο ασχετων, κακομαθημενων, αμορφωτων και απροθυμων για εργασια πτυχιουχων. Περισσοτερα εδω
s g, το κείμενο έχει κενά. Δεν το είδα αναλυτικά, αλλά τις στατιστικές τις πρόσεξα καλά. Ανώτερες στις αγγλοσαξονικές κοινωνίες είναι και τα δικά μας ΙΕΚ -αναλογικά. Δεν είναι μόνο τα ΤΕΙ (αλλά κάθε σχολή μετά το αντίστοιχο λύκειο). Το ποσοστό Ανώτατης Εκπαίδευσης σύμφωνα με την Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης είναι κάτω του 15%. Για το λόγο και τούτο όποιος Έλληνας πάει έξω θριαμβεύει (βρίσκει δουλειά σαν επιστήμονας και όχι σαν εκπαιδευτικός π.χ., όπως εδώ).
Από την άλλη ανάγκη δεν αντιλαμβάνομαι ποια πρακτική ανάγκη οδηγεί σε απαξία τις σχολές. Και επειδή δεν θέλω να λέω ανακρίβειες (για όποιον το δει τέλος πάντων) δεν θέλω βαθμολογήσεις από ιδιωτικούς και άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά την ουσιαστικά πρακτική ανάγκη που δείχνει ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν μεταφέρει γνώσεις ή μεταφέρει ελλιπείς γνώσεις. Προσωπικά αντίθετα θεωρώ ότι έχουμε ένα λύκειο υπερβολικά πολλών γνώσεων και πανεπιστήμιο άμεσα εξειδικευμένων γνώσεων (που στο εξωτερικό είναι σε μεταπτυχιακό επίπεδο).
Η ανεργία είναι βέβαια υψηλή. Η τελευταία στατιστική που έχω δείχνει κοντά στο 18% και στους ΔΕ λίγο παραπάνω, ενώ μόνο 3-4% στους ΥΕ και Α΄βάθμιας εκπαίδευσης.
Μόνο μη ζητήσετε συγκεκριμένα liks γιατί τέτοια ώρα και με το κεφάλι που έχω δεν μπορώ. Απλά Κώστα , έχω τόσες φορές μιλήσει σε δικά μου άρθρα για το θέμα αυτό και δεκάδες άλλες έχω σχολιάσει σε άλλους που αν τα μαζέψω όλα θα κάνουμε... εγχειρίδιο θέσεων.
Το όλο ζήτημα με κούρασε, συν τις πορείες δίπλα στους κατά δεκαετία και κάτι μικρότερούς μου φοιτητές. Είπαμε καλά να πιστεύουμε κάτι, αλλά θέλει και αγώνα.
κοιτα να δεις, αν εχεις συγκεκριμενες παρατηρησεις καλυτερα καντες εκει στο αρθρο, γιατι αρκετα εκτροχιαζω τα κειμενα του ΚΚ :-)
αλλα δεν αντεχω να μην σχολιασω αυτα:
"Για το λόγο και τούτο όποιος Έλληνας πάει έξω θριαμβεύει (βρίσκει δουλειά σαν επιστήμονας"
ισως ο μεγαλυτερος μυθος της συγχρονης Ελλαδας! Δεν εχω δει γενικη ανωτεροτητα των Ελληνων σε κανενα επιπεδο (ουτε στο μεταδιδακτορικο/ερευνητικο). Ο μυθος βγαινει απο το προφανες selection bias και survivor bias. Αυτοι που τελικα πανε στο εξωτερικο και μενουν εκει, προφανως ειναι οι καλυτεροι των καλυτερων αλλα νομιζουμε οτι ηταν αντιπροσωπευτικοι. Ξεχναμε οτι υπηρχαν δεκα φορες τοσοι που γυρισαν στο βολεμα στην ελλαδα και συχνα με την ουρα κατω απτα σκελια.
"την ουσιαστικά πρακτική ανάγκη που δείχνει ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν μεταφέρει γνώσεις ή μεταφέρει ελλιπείς γνώσεις"
α) αντι να αναπτυσσονται και μεγαλωνουν οι σχολες με υψηλες βασεις, εχουμε στοιβαγμα σε σχολες της πλακας στυλ "φυλαξης σκυλων"
(υπηρχε στα χρονια μου)
β) ακομα και στις "καλες σχολες" το επιπεδο κατα κανονα δεν συγκρινεται με σοβαρο δυτικο πανεπιστημιο. Απο τις ιδιες τις γνωσεις (χωρις ερευνα πως μπορει να διδαξει ενας καθηγητης κατι νεο? εδω υπαρχουν καθηγητες που δεν ξερουν αγγλικα, για ονομα του θεου, πως διαβαζουν ερευνα???), μεχρι την μεθοδο (οι πτυχιουχοι συχνα δεν προσλαμβανονται για τις γνωσεις τους αλλα επειδη ξερουν να δουλευουν μεθοδικα και σκληρα. Ενας ελληνας φοιτητης εχει μαθει να παιζει ταβλι και να πηγαινει σε πορειες.)
Όχι ρε αγόρι μου, δεν έπιασες το νόημά μου. Μακριά από εμένα πορώσεις και εθνικιστικές κρίσεις. Όχι, με έσφαξες.
Εννοούσα ότι είναι τόσοι λίγοι οι δικοί τους πτυχιούχοι (αναλογικά) που οι δικοί μας βρίσκουν αρκετά εύκολα δουλειά και επιστημονικό πεδίο να αναπτύξουν. Βέβαια συντρέχουν κι άλλοι λόγοι, αλλά οι λίγοι ντόπιοι αποτελούν το σημαντικότερο αίτιο.
Σαφώς και δεν είναι οι καλύτεροι των καλύτερων. Είναι κάποιοι οι οποίοι για διάφορους λόγους (2-3 πιθανώς) βγήκαν έξω. Π.χ. φτωχά στρώματα αποκλείονται από κάτι τέτοιο και τα μεσαία στρώματα με δυσκολίες μεγάλες στην αρχή. Είχα το ευτύχημα να βγω έξω επειδή μάζευα χρήματα λόγω προσωπικής εργασίας (σερβιτόρος σε μεγάλο ξενοδοχείο νησιού) και λόγω συνδικαλιστικής δράσης δεν προλάβαινα να τα φάω (μπαίνω στο πνεύμα της φοιτητικής νοοτροπίας) και μετά τα έφαγα στο μεταπτυχιακό μου στη Γαλλία. Είχα την ευκαιρία να μείνω (καλά λεφτά, καλό πόστο και σχεδόν το όνειρό μου -στη θρησκειολογία). Δε θεωρώ ότι είμαι ο καλύτερος και ούτε οι άλλοι όλοι.
Κώστα, συγνώμη που ξεφύγαμε. Άλλη φορά θα είναι πιο λιτός.
Post a Comment
<< Home