Ελληνοαλβανοί ή Αλβανοέλληνες;

Στις δεκαετίες του 1990 και του 2000 η Ελλάδα έζησε τον Β΄ Αλβανικό Εποικισμό. Μεγαλώνοντας και εμείς μάθαμε, άλλος λιγώτερο, άλλος περισσότερο να ζούμε με αυτόν τον τόσο κοντινό Ξένο, μια ανάμνηση του εαυτού μας από τους καιρούς της φτώχειας, καταχωνιασμένη σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ξαφνικά ολοζώντανη μπροστά μας, τόσο μακρινή και τόσο οικεία.

Και γνωρίσαμε κάπως τους νεήλυδες. Μάθαμε με έκπληξη ότι υπήρχαν μουσουλμάνοι που δεν ενδιαφέρονταν να πάνε στην Μέκκα και έπιναν μπίρα και έτρωγαν πιττόγυρα όπως και μεις. Προσέξαμε με έκπληξη ότι μάθαιναν την γλώσσα μας άψογα μέσα σε λίγους μήνες. Συνηθίσαμε να θεωρούμε δεδομένο ότι η ανεργία είναι πατροπαράδοτο έθιμο των ιθαγενών και όχι των καινουργιοφερμένων. Θυμηθήκαμε την πορφυρή αυτοκρατορική σημαία με τον δικέφαλο αετό. Ψηλαφήσαμε ξανά το νήμα των Σουλιωτών και των Αρβανιτών, του Δεσποτάτου της Ηπείρου και του Σκεντέρμπεη, της κοινής ιστορίας που παραλίγο να καταστρέψουν εννέα τάγματα μελανοχιτώνων και μερικοί Μαβήδες. Και κοιτάμε προς το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον, ένα μέλλον χωρίς Γαλάζια Στρατιά και «κατεχόμενη» Άρτα, αλλά με ανθρώπους σαν τον Τιράνων Αναστάσιο, την Μιρέλα και τον Στρακόσα, τον Καπλάνι και τον Άγκο, με ανθρώπους που αγαπάνε την κοινή μας κληρονομιά και την πλουτίζουν με το παράδειγμά τους.

Ελληνοαλβανοί ή Αλβανοέλληνες; Προσωπικά δεν έχω ιδέα ούτε και με νοιάζει. Και αν το παλληκαράκι της φωτογραφίας είναι ο Σωτήρ Νίνι ή ο Σωτήρης Νίνης δεν μου καίγεται καρφί. Ούτως ή άλλως δικός μας είναι.