Μονόπρακτο περί ανθρωποφαγίας

Dramatis personae

Φύλαρχος

Φιλόσοφος

Ιεραπόστολος

Άρχων Μάγειρος (βωβό πρόσωπο)

Συνιστολόγος

Χορός βαρβάρων

Κάπου στο τροπικό δάσος. Ακούγονται μακρινοί βρυχηθμοί λιονταριών και κοντινοί μυκηθμοί βουβαλιών. Σε ένα ξέφωτο μία ομάδα βαρβάρων ετοιμάζεται να μαγειρέψῃ έναν γαλήνιο Ιεραπόστολο: κάποιος καθαρίζῃ κρεμμύδια, άλλος τρίβῃ το πιπέρι, τρίτος ακονίζῃ την ματσέτα της σφαγής. Κάπως απομεμακρυσμένοι από τον όχλο διαλέγονται περιπατητικώς ο Φύλαρχος με τον Φιλόσοφο.

Φύλαρχος: Πες μου, ω Φιλόσοφε, γιατί δεν θα έπρεπε να φάω αυτόν τον Ιεραπόστολο, που μοιάζει, μα τον Δία, τόσο νόστιμος μέσα στα ράσα του, τόσο λαχταριστός με τα κόκκινα μαγουλάκια του, τόσο καλοθρεμμένος και τόσο λιπαρός; Μόλις μου τον έστειλαν από το εκλεκτό Εκτροφείο Ιεραποστόλων μας, που υπάγεται στην Διεύθυνση Ανθρώπινης Πανίδας του Βασιλικού Υπουργείου Εδεσμάτων και Ποτών, που εποπτεύεται από την Ανεξάρτητη Αρχή Ελέγχου της Βασιλικής Τραπέζης, όπως συμβαίνει σε όλα τα ευνομούμενα κράτη της μετανεωτερικότητας.

Φιλόσοφος: (με στόμφο και ζωηρότητα) Σεπτέ Φύλαρχε, ο Ιεραπόστολος αυτός δεν είναι ένας απλός τσιπουρομεζές, αλλά συνάνθρωπος με δική του προσωπικότητα, με αιώνιο και απαράγραπτο δικαίωμα στην ζωή, με αυτοτελή και ανεπανάληπτη αξιοπρέπεια. Ακόμη και σε μας, όπου δεν υπάρει γραπτό δίκαιο, αλλά νόμος είναι η πάνσοφη προσταγή σου, ω Φύλαρχε, σθένουν πολύ περισσότερο τα άγραπτα και ασφαλή νόμιμα των θεών μας, που, σε αρμονία πάντοτε με τις σχετικές διατάξεις του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκης Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά και με τις γενικές αρχές του δικαίου των πεπολιτισμένων εθνών, εις τα οποία ασφαλώς ανήκομεν, επιτάσσουν ως κριτήριο ορθοπραξίας την καθολικευσιμότητα του γνώμονα των πράξεών μας και σε κάθε περίπτωση την αποφυγή της υποβάθμισης του πλησίον μας αποκλειστικώς σε μέσον προς ικανοποίηση σκοπού, γαστρονομικού στην προκειμένη περίπτωση.

Χορός βαρβάρων: (προς το κοινό, χάριν αποστασιοποιήσεως) Άσε που θα συγχυστῄ και ο Νικόλας του Θεωρείν!

Φύλαρχος: (με ελαφρά δυσφορία λόγῳ της εντεινόμενης πείνας) Καλά και άγια τα λες, ω Φιλόσοφε, και δεν πήγαν χαμένες οι δαψιλείς κρατικές υποτροφίες στις Οξφόρδες και στα άλλα posh ιερά της κωπηλασίας. Απάντησέ μου όμως στο εξής: ο Ιεραπόστολος είχε την τύχη να ζήσῃ μια ανειμένη και πλήρη ζωή, χωρίς έγνοιες και φροντίδες, χωρίς ταπεινές ασχολίες και αγωνία για το μέλλον, χωρίς συγγραφή εργασιών και πιεστικούς επιβλέποντες. Γνώρισε μόνο το ιλαρό Εκτροφείο, αυτό νόμιζε ότι ήταν όλος ο κόσμος, αγνοούσε την, ομολογουμένως ανησυχητική, μοίρα που τον περίμενε, είχε τις κατά το δυνατόν μεγαλύτερες απολαύσεις, εξετράφη με τις εκλεκτώτερες ανθρωποτροφές, συναναστρεφόταν ανέμελα τους άλλους Ιεραποστόλους. Και το κυριώτερο: του δόθηκε η μεγάλη χάρη να ζήσῃ∙ η ζωή αυτή καθ’ αυτήν ήταν το μεγαλύτερο ευεργέτημα που θα μπορούσε να του δοθῄ, γιατί αν δεν υπήρχα εγώ σήμερα για να τον καταβροχθίσω, δεν θα είχε υπάρξει ούτε εκείνος! Ας ακούσουμε όμως και τον εύγευστο προσκεκλημένο μας.

Ιεραπόστολος: (χωρίς έντονες κινήσεις, με σταθερό λόγο και ανθυπομειδίαμα) Είναι τραγική η ώρα αυτή για μένα, αλλά και γαλήνια συνάμα. Τώρα βλέπω καθαρά ό,τι δεν μπορούσα να διακρίνω μέσα στην τρυφή του πολυτελούς Εκτροφείου: ήρθα στην ζωή για κάποιο σκοπό, την εκουσία θυσία χάριν των βαρβάρων πλησίον μου, και εκπληρώνοντας τον σκοπό αυτό βρίσκει η ύπαρξή μου δικαίωση. Άθελά του ο Φύλαρχος βοηθεί στην ευόδωση του σχεδίου της Θείας Οικονομίας, υπηρετεί την εντελέχεια της ουσίας μου, γινόμενος και αυτός όργανο της Πρόνοιας, χωρίς να το ξέρῃ μέσα στην πεινασμένη τυφλότητά του. Εγώ πεθαίνω τσιγαρισμένος και μαγειρεμένος, αλλά ο θάνατός μου θα φέρῃ πολύ καρπό σε αυτές τις άδολες βάρβαρες ψυχές!

Φύλαρχος: (θριαμβευτικά και απορημένα) Είναι προφανές πλέον ότι και ο τερψιλαρύγγιος Ιεραπόστολος συναινεί. Και το τελευταίο ηθικό κώλυμα έχει πλέον υπερνικηθεί. (προς τον Άρχοντα Μάγειρο, μεγαλοφώνως) Νυν αποσφάττοις τον Ιεραπόστολο, Άρχον Μάγειρε!

Φιλόσοφος: (παρρησία και υποψία αυταρέσκειας) Ασθενή μου φαίνονται όλα αυτά τα επιχειρήματα και ετοιμόρροπα. Ναι, έστω ότι δεν θα είχε γεννηθεί ο εύγευστος Ιεραπόστολος. Έστω και ότι συναινεί στην μετατροπή του σε λήμμα εδεσματολογίου. Το πρώτο επιχείρημα είναι απεχθές καθότι συνεπειοκρατικό∙ το δεύτερο ήκιστα επηρεάζει το γεγονός ότι, αφής στιγμής όντως γεννήθηκε στο χαρωπό Εκτροφείο, αφής στιγμής απετέλεσε μια αυθύπαρκτη ηθική μονάδα, υπέχουμε όλοι μας βαρύτατα ηθικά καθήκοντα έναντί του. Εν οις, πρώτο και κύριο, να σεβώμαστε την ζωή του, να μην την βλαπτουμε, να απέχουμε από κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να την διακινδυνεύσῃ.

Χορός βαρβάρων: (μεταξύ τους, χαμηλοφώνως) Σαν να φιλοσοφῄ μετά μαλακίας αυτός εδώ. (προς τον Φύλαρχο, με δισταγμό και ελπίδα) Να ετοιμάσουμε μήπως δύο λεβέτια, ω σεπτέ Φύλαρχε;

Από μηχανής Συνιστολόγος: Αποκαθίσταται η τρωθείσα ηθική τάξις, καθαίρεται το πάθημα της ανθρωποφαγίας, και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα. Ο Φύλαρχος προσηλυτίζεται στην χορτοφαγία, ο Φιλόσοφος διαπρέπει εις τας Οξφόρδας, ο Ιεραπόστολος γίνεται σεφ, ο Άρχων Μάγειρος κείρεται μοναχός, ο χορός των βαρβάρων ψηφίζει Φιλελεύθερη Συμμαχία. Τίτλοι τέλους.