Καινούργιες λέξεις ΙΙΙ

(Μερικές από τις αστείες λέξεις που ακολουθούν θα μπορούσαν να ενοχλήσουν όσους θεωρούν αισχρά τα ανθρώπινα, οπότε ας μην συνεχίσουν)

Οι απαγορευμένες

Θελξίπεος: Ο θελξίπεος είναι ο (αρσενικοσεξιστικός) σέξυ! Όπως λέμε π.χ., «θελξίπεος κι όποιος αντέξει», «θελξίπεο χαμόγελο» κ.τ.τ.

Τερψίπεος: Ούτε εδώ χρειάζονται πολλές πολλές εξηγήσεις. Ενδιαφέρων ο χιαστός συσχετισμός με το επίθετο τερψιλαρύγγιος: υπάρχουν τερψίπεοι λάρυγγες και τερψιλαρύγγια πέη.

Εύστηθος: Εύστηθη είναι προφανώς μια γυναίκα με όμορφο στήθος. Το αντίθετο θα ήταν υποθέτω δύσστηθη, μια γυναίκα με ανύπαρκτο ή πεσμένο στήθος, κάτι σαν δύστυχη δηλαδή.

Φαινοπυγίς: Εντάξει, αυτή δεν είναι ακριβώς δικιά μου, στα λεξικά υπάρχει η φαινομηρίς, ανάλαφρο καλοκαιρινό ένδυμα που άφηνε τον μηρό να φανῄ. Η φαινοπυγίς των ημερών μας προχωρεί ένα βήμα παραπέρα, όπως το μπραζίλιαν π.χ., επιβεβαιώνοντας την ανωτερότητα των πολιτισμών της νεωτερικότητας.

Δεξοπυγίς: Δεξοπυγίς υποθέτω ότι είναι η γυναίκα που δέχεται από την πυγή. Το πρώτο στάδιο της δεξοπυγίδος είναι ασφαλώς η σεισοπυγίς.

Πεοσθενής: Εκείνος του οποίου σθένει το πέος, ο γαμίκουλας ας πούμε (Την λέξη έφτειαξε ο φίλος μου Α.Κ. και μου την χάρισε για δώρο γάμου. Τον ευχαριστώ πολύ!).

Στυτός: Ο έχων στύση, ο έγκαυλος, ο καυλωμένος. Το αντίθετο, ο έχων χάλαση, ο τσουτσουρρίος, είναι ο απόστυτος.

Κατατετιλμένη: Ιδίως στο θηλυκό της απαντᾴ η μετοχή παθητικού παρακειμένου του κατατίλλω = αποτριχώνω, σουρομαδάω. Κατατετιλμένη είναι όποια έχει κάνει μπραζίλιαν γουάξ ας πούμε.

Οι παρετυμολογημένες

Καρπούζι: Πρόκειται για γνησία αρχαία ελληνική οπώρα, η οποία έθελξε και τους τουρκεστανούς εισβολείς, εξού και το τουρκοπρεπές γλωσσικό ένδυμα. Προέρχεται από την λέξη «καρπός», η οποία δόθηκε στο συγκεκριμένο λαχανικό εμφατικώς χάριν του μεγέθους του, καθώς επρόκειτο για τον κατεξοχήν «καρπό» του κλασσικού περιβολιού. Στους ελληνιστικούς χρόνους ο «καρπός» ακολούθησε το γενικώτερο ρεύμα της εποχής και υποκορίστηκε, η κατάληξη -διον όμως συνάφθηκε απευθείας στην ονομαστική και όχι στο θέμα του ονόματος, σε μια από τις συνηθισμένες για την εποχή γλωσσοπλαστικές ιδιοτροπίες. Το «καρπόσδιον» έγινε, όπως αναμενόμενο, «καρπόζιον» με απλοποίηση του συμπλέγματος -σδ- σε -ζ- και, ακολούθως, «καρπούζιον» με αναπληρωτική έκταση του -ο- σε -ου-. Από εκεί ο δρόμος μέχρι το «καρπούζι» της κοινής νεοελληνικής ήταν εύκολος.

Αεικήντο: Η λέξη αναφέρεται σε μια αρχαιοελληνική μορφή όχι μόνο πολεμικής τέχνης, αλλά και γενικώτερου τρόπου ζωής. Προέρχεται από την σύμφυρση των λέξεων «άγε κήδου» ως οιονεί συνθήματος και σύνοψης του βίου που ευαγγελιζόταν το αεικήντο. Αποτελεί παρότρυνση στον νέο μαθητή της φιλοσοφίας να σκάψῃ ένδον και να φροντίσῃ τον ψυχικό και πνευματικό του κόσμο, ως προϋπόθεση της βαθύτερης μύησής του. Από την Ελλάδα η αρχή «άγε κήδου» ταξίδεψε στις ημιβάρβαρες ιαπωνικές νήσους, από όπου νεωστί επανέκαμψε οίκαδε.

Και μία σοβαρή

Νηψιαλγία: Είναι το άλγος που προκαλείται από την νήψη, ο πόνος και η κακή διάθεση που δημιουργεί το ξενέρωμα και η επάνοδος στην νηφαλιότητα, σε απλά νεοελληνικά το χανγκ-όβερ.

Αυτά!