Χρόνια Πολλά!

Χρόνια Πολλά και Ευτυχές το Νέον Έτος!

Και πάντα με ελευθερία επιλογής του παραμυθιού που κάνει τα μικρά και μεγάλα παιδιά ευτυχισμένα...

(Το επ’ εμοί, ψηφίζω τον αληθινό Αϊ Βασίλη και όχι το φτηνό ερυθροχίτωνο υποκατάστατο!).

Καινούργιες λέξεις ΙΙ

Να και μερικές ακόμα καινούργιες λέξεις, δώρο χριστουγεννιάτικο στους αχόρταγους αναγνώστες μου!

Δωρεανίας

Εκ του δωρεάν προφανώς, ο τζαμπατζής, ο free-rider. Γενικά μου αρέσουν πολύ τα εις -ίας ουσιαστικά και ο δωρεανίας μου φαίνεται ωραία και λίγο αστεία λέξη!

Πυγοτόμος

Όχι πυγολαμπίς, όχι σεισοπυγίς, αλλά πυγοτόμος! Τι τέμνει την πυγή; Το στριγκάκι φυσικά!

Μεταβιβλίευση

Προσπαθώ να αποδώσω το bookcrossing, μια ωραία και ευγενή ενασχόληση διάδοσης βιβλίων, που ελπίζω να διαδοθῄ περιοσσότερο και παρ’ ημίν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ρήμα που να παράγεται από το «βιβλίο», οπότε πήρα την σχετική ελευθερία. Τα βιβλία που μεταβιβλιεύονται ταξιδεύουν, η λέξη επομένως θυμίζει κάτι από μεταφύτευση, μεταλαμπάδευση, δεν είναι κι άσχημη.

Ολβιστική

Λοιπόν, στα πιο σοβαρά τώρα: υπάρχει ένας πολύ ωραίος κλάδος της Οικονομικής, η λεγόμενη Οικονομική της Ευημερίας, η οποία ως κανονιστικός κλάδος ασκεί σε μένα τον πτωχό τῳ πνεύματι νομικό αδιαμφισβήτητη έλξη. Θα μπορούσε να αποδοθῄ περιεκτικώτερα αυτός ο κλάδος λοιπόν με κάποιο παράγωγο της λέξης «όλβος», η οποία στα αρχαία δηλώνει κυρίως τον υλικό πλούτο, αλλά όχι μόνο. Ανακάλυψα λοιπόν κάπου και ένα ρήμα «ολβίζω» και, ιδού, ολβιστική η επιστήμη, ολβιστικολόγος ο επιστήμων (εντάξει, αυτό το τελευταίο είναι λίγο δύσχρηστο...). Μπορούμε μάλιστα να διακρίνουμε ανάμεσα σε παραγωγική και διανεμητική ολβιστική.

Αυτά τα ολίγα...

Διασπορά ανελευθερίας

(Τα όσα ακολουθούν τελούν υπό την επιφύλαξη της ορθότητας της είδησης, όπως έγινε γνωστή από διάφορους ιστοτόπους).

Αυτήν την φορά δεν θα υπάρξουν καταδικαστικές αποφάσεις από καμία «ανοιχτή συλλογικότητα». «Προσωπικότητες», «διανοούμενοι» και «ενεργοί πολίτες» δεν προσθέσουν την πολύτιμη και πολύφερνη υπογραφή τους σε ψηφίσματα διαμαρτυρίας και κείμενα συλλογικής αγανάκτησης. Η ευαίσθητος συνάδελφος κ. Ιωάννα Κούρτοβικ δεν θα συνεντευξιασθῄ στην Ελευθερορυπία. Ο «Ιός» δεν θα αφιερώσῃ ιερεμιάδες και φιλιππικούς. Οι συνιστολόγοι που συγκλονίστηκαν από την υπόθεση blogme δεν θα αφιερώσουν ούτε ένα τοσοδά εικονοστοιχείο για λάβαρα διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης. Και ο κ. Δημητράς θα αποκαλύψῃ στους μη γνωρίζοντες πώς εννοεί τα ανθρώπινα δικαιώματα στο μαγαζάκι του.

Η είδηση: Το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο κατέθεσαν ενώπιον του Εισαγγελέως Πλημμελειοδικών Αθηνών μηνυτήρια αναφορά εις βάρος των Κωνσταντίνου Πλεύρη και Θεοδώρου Χατζηγώγου για το έγκλημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων, το οποίο φέρεται ότι τελέσθηκε διά του βιβλίου του πρώτου των καταμηνυομένων «Εβραίοι, όλη η αλήθεια» και διά σειράς δημοσιευμάτων του δευτέρου των καταμηνυομένων στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος».

Μέχρι σήμερα με βάση αυτό το περίφημο άρθρο του Ποινικού Κώδικα έχουν διωχθεί, όλως ενδεικτικώς:

− ένας μειονοτικός δημοσιογράφος, ο οποίος στην εφημερίδα του κατήγγελλε τις ελληνικές αρχές για μεροληψία υπέρ των χριστιανών κατοίκων της Κομοτηνής.

− ο εκδότης της Αυριανής για δημοσίευμα που διελάμβανε ότι ο τότε εν ενεργείᾳ Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής ενθυλάκωσε επιταγή 5.000.000 δολαρίων που προερχόταν από δωρεά υπέρ του Πολεμικού Ναυτικού.

− ο Μάνος Χατζιδάκης, ο οποίος σε ραδιοφωνική του εκπομπή χαρακτήρισε όσους ψήφισαν ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του ’89 «βλάκες», «κοινωνικούς τραβεστί» και «πιο επικίνδυνους από τους Τούρκους».

− ένας μειονοτικός πολιτικός που κατηγορούσε σε περιοδείες του την ελληνική κυβέρνηση ότι καταπατᾴ τα ανθρώπινα δικαιώματα των μουσουλμάνων.

− ένας δημοσιογράφος, διότι έγραψε ότι η Εισαγγελία Πλημμελειοδικών καθυστερούσε υπαιτίως να ασκήσῃ ποινική δίωξη εις βάρος συγκεκριμένου επιχειρηματία, ενῴ αυτό είχε ήδη συμβεί, πράγμα που ο δημοσιογράφος παρέλειψε να ελέγξῃ (καταδίκη για εξ αμελείας διάπραξη!).

− εκδότης, διευθυντής και συντάκτες τοπικής εφημερίδας, επειδή έγραψαν ψευδώς ότι στην Ξάνθη υπήρχε και λειτουργούσε μεγάλο κύκλωμα παιδεραστίας.

Και τώρα έπονται ένας περιθωριακός δικηγόρος, συγγραφέας βιβλίων παραϊστορίας και ψευδεπιστήμης, και ένας εθνικιστής δημοσιογράφος.

Ποιος έχει σειρά;

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ!

Πριν λίγες ημέρες η Βουλή των Ελλήνων ιδιωτικοποιήθηκε στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιημένης λαίλαπας που σαρώνει το μικρό γαλατικό χωριό. Το γεγονός απωσιωπήθηκε από τα ΜΜΕ της πλουτοκρατίας, για να μην υπάρξουν αντιδράσεις από παλιομοδίτες δημοκρατικούς, ευσυνείδητους εισαγγελείς και νομοταγείς πολίτες. Ο νέος ιδιοκτήτης της Βουλής είναι ο ιδιώτης Στρατούλης.

Κάποιοι όμως δεν θα κάτσουν φρόνιμα. Κάποιοι δεν θα υποταχθούν στα κελεύσματα της νέας τάξης. Κάποιοι έχουν κρανιώσει πολύ άγρια.

Ιδιώτες του Συνασπισμού, no pasaréis!

ΥΓ: Άρ. 160 ΠΚ – Διατάραξη συνεδριάσεων. 1. Όποιος με πρόθεση παρεμποδίζει την διεξαγωγή συνεδρίασης της Βουλής ή κάποιας επιτροπής της ή την διαταράσσει προκαλώντας θόρυβο ή αταξία ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών.

Unternehmen Kalawrita

Συμπληρώνονται φέτος 63 χρόνια από εκείνο το χειμωνιάτικο μεσημέρι της σφαγής των Καλαβρύτων. 63 χρόνια μετά τα συναισθήματα έχουν υποχωρήσει, οι Γερμανοί δεν μας φταίνε σε τίποτε, ο εθνικοσοσιαλισμός είναι ένας μακρινός εφιάλτης. Τι μένει λοιπόν από την ενιαύσια τελετουργία, πλην της απόδοσης τιμής στους πατέρες μας;

Θα έλεγα η καταγραφή και η διάδοση της ιστορικής αλήθειας, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Εθνικόν το αληθές. Υπάρχουν κάποιες ανακρίβειες που κυκλοφορούν ευρέως για τα γεγονότα εκείνων των τραγικών ημερών, μερικές άδολες, μερικές σκόπιμες, μερικές ασήμαντες. Στο παρόν δεν θα επιχειρήσω πλήρη εξιστόρηση των συμβάντων, πράγμα που υπερβαίνει τις δυνάμεις μου, θα προσπαθήσω όμως να διευκρινίσω μερικά σημεία. Και επειδή, ως γνωστόν, δάνειος η σοφία μου, ανατρέχω στον εξαντλητικό και πανέντιμο Hermann Frank Meyer, Από την Βιέννη στα Καλάβρυτα, μτφρ. Γ. Μυλωνόπουλου, Εστία 2004.

− Οι Γερμανοί ωργάνωσαν και εξετέλεσαν την Unternehmen Kalawrita καθαρά ως τρομοκρατική επίθεση, χωρίς να προκληθούν. Ειδικώτερα, δεν συνιστούσε απάντηση στην καταστροφή του λόχου Σόμπερ.

Λάθος. Η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» αποτελούσε τυπική γερμανική επιχείρηση εξιλασμού (Sühnemaßnahmen), στρεφόμενη κατά του αμάχου πληθυσμού περιοχής όπου παρατηρείτο δραστηριότητα ανταρτών («Banden», θυμίζει κάτι;). Η διαταγή της όλης επιχείρησης υπεγράφη μετά την καταστροφή του λόχου Σόμπερ (Hauptmann Hans Schober) από δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Μάχη της Κερπινής στις 17 Οκτ 1943 και συγκεκριμένα στις 25 Νοε 1943 σε επίπεδο Μεραρχίας και την 01 Δεκ 1943 σε επίπεδο Συντάγματος, ενῴ η ίδια η εκτέλεση διετάχθη μέσῳ ασυρμάτου το απόγευμα της 08 Δεκ 1943, λίγες ώρες μετά την ανακάλυψη της τύχης των αιχμαλώτων. (Σημειώνω ότι, είτε το θεωρούμε δίκαιο είτε όχι, το ισχύον διεθνές δίκαιο της εποχής επέτρεπε την επιβολή αντιποίνων στον άμαχο πληθυσμό και ακριβώς το ίδιο έπραξαν και οι Σύμμαχοι στην κατεχόμενη Γερμανία στις αρχές του 45 ως απάντηση στην οργάνωση Werwolf. Αυτά για να θυμώμαστε ότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές).

− Οι Γερμανοί δεν θέλησαν σε καμία στιγμή να διαπραγματευτούν την απελευθέρωση των αιχμαλώτων του λόχου Σόμπερ.

Μάλλον αληθές. Οι Γερμανοί απλώς απαίτησαν μέσῳ Ελλήνων απεσταλμένων (βασικά ενός ιερέα, του Κ. Χρόνη) την απελευθέρωση χωρίς αντάλλαγμα, διότι ηρνούντο να διαπραγματευτούν για τον πολύ απλό λόγο ότι διαπραγματεύεσαι με ένα νόμιμο εχθρό και όχι με παράνομους εγκληματίες, όπως θεωρούσαν τον ΕΛΑΣ. Οι 77 αιχμάλωτοι του Σόμπερ εκτελέστηκαν μετά σχεδόν δύο μήνες αιχμαλωσίας για τον επίσης πολύ απλό λόγο ότι ένας ανταρτικός στρατός μετακινείται συνεχώς, δεν έχει στρατόπεδα αιχμαλώτων ούτε επιμελητεία και, εφόσον οι Γερμανοί δεν διαπραγματεύονταν, πράγμα που θα επιθυμούσε ο ΕΛΑΣ, οι αιχμάλωτοι τούς ήταν απλώς άχρηστοι αλλά και οχληροί· ούτε ελεύθερους μπορούσαν να αφήσουν αυτούς για την αιχμαλωσία των οποίων είχαν χύσει αίμα. Η τραγωδία γεννάται από την συμπλοκή εκατέρωθεν απλοτήτων...

− Η διαταγή εκτέλεσης των Γερμανών αιχμαλώτων του λόχου Σόμπερ δεν δόθηκε από τον ΕΛΑΣ και ειδικώτερα δεν δόθηκε από τον Σμήναρχο Δ. Μίχο.

Μάλλον ψευδές, αν και το σημείο αυτό είναι σκοτεινό. Φαίνεται πως υπήρξε διαταγή του Αρχηγείου απευθείας στην φρουρά των αιχμαλώτων για την εκτέλεση. Ο Μίχος ήταν ο Καπετάνιος της 3ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και η ψυχή της Αντίστασης σε όλη την Πελοπόννησο. Είναι μάλλον απίθανο ότι δεν διέταξε ή τοὐλάχιστον δεν έλαβε γνώση της εκτέλεσης. Αμέσως υπεύθυνος πάντως δεν ήταν ο επικεφαλής της φρουράς των αιχμαλώτων Λγός (ΠΒ) Σωτήριος Θεοδωρακόπουλος ή «Κριαράς», ο οποίος αρνήθηκε να εκτελέσῃ την διαταγή του Αρχηγείου. Ο Άγγλος σύνδεσμος Άντριους είχε γνώση, δεν είναι όμως πιθανό ότι μπορούσε να επηρεάσῃ την κατάσταση. Οι αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν στου Μαγέρου, πάνω από το Μάζι, το βράδυ της 07 Δεκ 1943· τρεις επέζησαν...

− Κάποιος Αυστριακός στρατιώτης άνοιξε την πόρτα του φλεγόμενου Δημοτικού Σχολείου για να σωθούν οι εγκλωβισμένες γυναίκες. Ο στρατιώτης αυτός στην συνέχεια εκτελέστηκε για την απειθαρχία του από τους ίδιους τους Γερμανούς. Παραλλαγή: ο στρατιώτης ήταν Αλσατός και επέζησε του πολέμου.

Ψευδέστατο. Οι Γερμανοί εκτελούσαν παντού άνδρες και κατά συντριπτικό κανόνα εξαιρούσαν τα παιδιά και τους γέρους, όπως έγινε και στα Καλάβρυτα. Η ιστορία με τον εγκλωβισμό στο φλεγόμενο Δημοτικό Σχολείο είναι μια κλασσική ιστορία ψυχολογίας του τρομοκρατημένου πλήθους, κατανοητή από την τραγικότητα των στιγμών, αν δεν είναι απλή μυθιστορηματική αντιγραφή της φρίκης της Οραντούρ συρ Γκλαν. Μεταπολεμικά εμφανίστηκε μάλιστα και ένας απίθανος Αλσατός, ονόματι Ζαν Λιρώ, και διεκδίκησε για τον εαυτό του την τιμή. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη.

– Οι εκτελεσθέντες νεκροί υπερέβησαν τους χίλιους.

Ψευδές. Σήμερα γνωρίζουμε σχεδόν ακριβώς πόσοι ήταν οι νεκροί, οπότε δεν χρειάζεται να αναπαράγουμε κάποιες μεταπολεμικές υπερβολές. Οι νεκροί (μόνο των Καλαβρύτων) ήταν περί τους πεντακόσιους. Οι νεκροί της όλης επιχείρησης πλησίασαν τους εφτακόσιους. Αιωνία τους η μνήμη...

– Κύριος υπεύθυνος της σφαγής ήταν κάποιος Τένερ.

Error in persona: Νταίνερτ (Döhnert) και όχι Τένερ ονομαζόταν ο μεταφραστής των Γερμανών κατά την διάρκεια της επιχείρησης. Πρόκειται για το πρόσωπο που περισσότερο εντυπώθηκε στην μνήμη όσων επέζησαν, ήταν όμως ένας απλός Δεκανέας, ανήκε δε στον λόχο Σόμπερ. Για να αποδώσουμε τα Καίσαρος Κάισαρι η ιεραρχία εκείνη την αποφράδα ημέρα είχε ως εξής:

Πτχος Χέλμουτ Φέλμυ, διοικητής του 68ου Σώματος Στρατού (General der Flieger Hellmuth Felmy)

Υπγος Καρλ φον λε Σουίρ, διοικητής της 117ης Μεραρχίας Κυνηγών [Ορεινού Πεζικού] (Generalmajor Karl von le Suire)

Ανχης Γιούλιους Βαίλφινγκερ, διοικητής του 749 Συντάγματος (Oberstleutnant Julius Wölfinger)

Τχης Χανς Εμπερσμπέργκερ, διοικητής του Ι/749 Τάγματος (Major Hans Ebersberger)

Υπγός Βίλλιμπαλντ Ακαμπχούμπερ (Oberleutnant Willibald Akamphuber)

Δνέας Κόνραντ Νταίνερτ (Obergefreiter Konrad Döhnert)

− Κανείς δεν πλήρωσε.

Σχεδόν απολύτως αληθές. Σχεδόν κανείς. Ο Φέλμυ καταδικάστηκε στην Νυρεμβέργη, στην λεγόμενη δίκη των στρατηγών της ΝΑ Ευρώπης, και εξέτισε τρία χρόνια στην φυλακή για μια πράξη που in concreto δεν διέταξε και δεν γνώριζε, είχε όμως διατάξει γενικώς παρόμοια «μέτρα εξιλασμού». Ο Λε Σουίρ πέθανε αιχμάλωτος των Σοβιετικών το 1955 και κηδεύτηκε στην γενέτειρά του στην Βαυαρία (πού αλλού...) με πλήρεις στρατιωτικές τιμές. Ο Εμπερσμπέργκερ πέθανε στο Ανατολικό Μέτωπο. Ο Ακαμπχούμπερ πέθανε στην Αυστρία το 1972 σε ηλικία 67 ετών. Ο Νταίνερτ πέθανε στην Αυστρία το 1979 σε ηλικία 64 ετών. Κανείς τους δεν λογοδότησε ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Πες μου πού πουλάν καρδιές...

να σου πάρω στις τρεις την μία δώρο...

Σύμφωνα με το άρ. 2 Ν. 2737/1999 «Η αφαίρεση ιστών και οργάνων με σκοπό τη μεταμόσχευση γίνεται χωρίς οποιοδήποτε αντάλλαγμα [...]» και, για όποιον δεν κατάλαβε, το άρ. 20 προβλέπει ποινές που φτάνουν μέχρι την κάθειρξη για τους «εγκληματίες».

Προς τι όμως τα εισαγωγικά; Δεν είναι τάχα εγκληματίες όσοι εμπορεύονται τον φρικτό ανθρώπινο πόνο; Όσοι επιβιώνουν χάρη στο χρήμα τους κυριολεκτικά παρασιτώντας στην σάρκα του φτωχού συμπολίτη τους; Όσοι ευτελίζουν την ιερότητα του ανθρώπινου σώματος ως αναπόσπαστου μέρους της προσωπικότητας και κατ’ επέκταση της συνταγματικά προστατευόμενης ανθρώπινης αξιοπρέπειας;

Όχι βέβαια.

Ό,τι δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται. Για να απαγορευθῄ όμως απαιτείται βλάβη, και μάλιστα σοβαρή. Primum non nocere, που λένε και οι ιατροί. Cui nocet όμως η απαγόρευση εκποίησης ιστών και οργάνων;

Κανέναν. Δύο ελεύθερα υποκείμενα του δικαίου αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν την συμβατική τους ελευθερία για να συνάψουν μια υποσχετική σύμβαση αφορώσα την εκποίηση ενός πράγματος που δεν είναι επικίνδυνο, αλλά αντίθετα ζωηφόρο. Πραγματικά δεν βλέπω πού είναι το πρόβλημα. Ο άνθρωπος δεν έχει κυριότητα στα όργανα του σώματός του μέχρι τον αποχωρισμό τους από αυτό. Κανείς δεν θα το έβρισκε παράξενο αν μια εκκεντρική ηθοποιός πουλούσε ένα βόστρυχο των μαλλιών της· τι διαφορά έχει μισό κιλό συκώτι;

Αλλά και από την συνεπειοκρατική σκοπιά το ζήτημα είναι μάλλον απλό. Κατ’ αρχάς, η νομιμοποίηση της εκποίησης καταλαμβάνει πρωτίστως την νομιμοποίηση της δωρεάς, η οποία απαγορεύεται κατ’ αρχήν υπό το παρόν καθεστώς. Επιτρέπεται μόνο κατ’ εξαίρεσιν και μόνο υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Χαρακτηριστικό είναι ιδίως το άρ. 10 παρ. 2 του νόμου: η δωρεά οργάνου στον εξάδελφο, τον αδελφικό φίλο, τον δισέγγονο ή τον μνηστό είναι έγκλημα! Για τον Ν. 2737/1999 δεν υπάρχει αγάπη προς τον πλησίον...

Επιπλέον, όπως είναι εύλογο η νομιμοποίηση θα έχει ως άμεση συνέπεια την μείωση των τιμών και την καταστροφή της μαύρης αγοράς οργάνων. Ίσως έτσι μερικοί καταδικασμένοι σε θάνατο συνάνθρωποί μας μπορέσουν τελικά να μείνουν μαζί μας, ενῴ κάποιοι άλλοι δεν θα παίζουν την ζωή τους κορώνα-γράμματα σε ύποπτα ιατρεία για να κερδίσουν μερικά λεφτά. Ίσως και εκείνοι οι δύσμοιροι Κινέζοι θανατοποινίτες να θάβωνται στο μέλλον ακέραιοι, έστω και αν οι τοπικοί καθοδηγητές του Κόμματος χάσουν έναν από τους άδηλους πόρους τους...

Οι πλούσιοι ασθενείς είναι πρώτα από όλα ασθενείς και μετά οτιδήποτε άλλο· καλώς κάνουν λοιπόν και αγοράζουν την σωτηρία της ζωής τους, εφόσον δεν βλάπτουν κανέναν. Η πρόταση της νομιμοποίησης όμως για πρώτη φορά προσφέρει ελπίδα στους λιγώτερο εύπορους ασθενείς, παρέχοντάς τους αυτό που οι πλούσιοι ούτως ή άλλως πάντα είχαν. Και όσο για την ανόητη ερώτηση ποιος θα πληρώσῃ το κόστος του οργάνου, η απάντηση είναι απλή: αυτός που πληρώνει και την θεραπεία, το ασφαλιστικό ταμείο βέβαια!

Μετά ταύτα εγγίζω το διά ταύτα.

Ας μην φοβώμαστε μπουτίκ νεφρών ή πλειστηριασμούς ηπάτων. Ας δούμε το πράγμα αισιόδοξα και φιλελεύθερα:

Θέλω να ’χεις δυο καρδιές, ν’ αγαπάς διπλά τον κόσμο...

Ίνα εν ώσι...

Γιατί εκεί που τελειώνουν τα παγώματα/ξεπαγώματα και οι εκτροχιασμοί, οι Φινλανδοί επίτροποι και οι Βρετανοί γελωτοποιοί, οι τελωνειακές ενώσεις και οι εμπορικοί κανονισμοί, αρχίζει η Υψηλή Πολιτική...