2

Δεν είμαι κριτικός ούτε και θέλω να γίνω. Είμαι όμως θεατής και αυτή είναι η άποψή μου για το «2» του Δ. Παπαϊωάννου.

Δεν θα ασχοληθώ με τα τεχνικά θέματα ως τέτοια, γιατί δεν είμαι ειδικός. Περιορίζομαι μόνο σε λίγα σχόλια: ασφαλώς υπήρχε ομοιότητα με την Τελετή Έναρξης –και γιατί να μην υπάρχῃ; Οι φωτισμοί και η κίνηση προσωπικά με εντυπωσίασαν. Η μουσική άψογη, πότε τρυφερή, πότε βίαιη, πότε απλώς «μητροπολιτική». Ο Κωνσταντίνος Β. είναι γεννημένος για τέτοιου είδους θεάματα.

Μια παράσταση χωρίς γυναίκες λοιπόν. Από μόνο του αυτό είναι κάτι –είναι πολύ. Χωρίς γυναίκες, αλλά με γυμνό. Χωρίς γυναίκες, αλλά ενίοτε με θηλυκότητα. Χωρίς γυναίκες, αλλά με όμορφους άντρες. Και ας λείψουν τα νηπιόφρονα μειδιάματα. Μπορούμε και μεις να είμαστε όμορφοι...

Οι άντρες του Παπαϊωάννου είναι μπερδεμένοι. Είναι άντρες κένταυροι, άντρες πολύποδες, άντρες γίγαντες ή νάνοι στην προκρούστεια κλίνη, ημίγυμνοι και παρενδυσίες. Είναι άντρες παραιτημένοι, ανάπηροι σουπερμάνοι, αγχωμένοι πεοφύλακες, μόνοι σε ένα κόσμο αντρών, μόνοι επειδή ο κόσμος ανήκει στους άντρες. Είναι άντρες σε αναζήτηση επικοινωνίας, κοινωνικής ή ερωτικής, εσωτερικής ή εξωτερικής, άντρες που δεν μπορούν να παραβιάσουν ούτε τις ανοιχτές θύρες του πλησίον για να μετεωριστούν μαζί του, άντρες που συνεχώς αναρριχώνται και συνεχώς αποτυγχάνουν.

Από την ματιά του Παπαϊωάννου διηθούνται όλα τα γνωρίσματα (ή μήπως συμπτώματα;) του νεοελληνικού ανδρισμού: το ποδόσφαιρο και το γραφείο, η πορνογραφία και η μπουζουκερί, το γυμναστήριο και η αυτοϊκανοποίηση, το ταξίδι και το τσιγάρο, τα βιντεοπαιχνίδια και τα όπλα. Μερικές στιγμές, μερικές δυνατές εικόνες: ένα πέος τραγουδᾴ το Where do I begin σε υπέροχη ορχηστρική εκτέλεση· τα άσπρα γάντια των χορευτών γεννάνε φτερούγες στο κορμί ενός άλλου· μια αρσενική Αφροδίτη της Μήλου χορεύει λάγνα την Μισιρλού· ο ακέφαλος γιάπης καταβροχθίζει χαρτί· η τηλεόραση αυνανίζει τον θεατή· οι χορευτές κοιτάνε με δέος την υπερμεγέθη μπάρμπι· η αρσενική Εύα τρώει τον απαγορευμένο καρπό.

Πολλές φορές βέβαια αναρωτήθηκα το αιώνιο «τι θέλει να πῃ ο ποιητής». Σε μια μουσικοχορευτική παράσταση είναι εύλογο το μήνυμα να σημαίνεται μάλλον παρά να εκφράζεται, τα όρια μεταξύ περιγραφής/αναπαραγωγής και σχολιασμού να είναι θολώτερα, τα όρια της ερμηνείας ευρύτερα. Μήπως όμως εκεί δεν έγκειται η ουσία (ή μια από τις ουσίες) της τέχνης; Η τέχνη δεν είναι απλώς ερμηνευτέα και ερμηνεύσιμη· είναι μάλλον πολυερμηνεύσιμη. Ίσως έτσι πρέπει να είναι και η κριτική.

Να το δήτε.

Η εφαρμογή του μουσουλμανικού ιεροδικαίου από τις μουφτείες της Θράκης

Πολύτιμη βοήθεια για το άρθρο αυτό μου παρέσχε το εμπεριστατωμένο άρθρο της Αθηνάς Κοτζάμπαση, Καθηγήτριας στο Αριστοτέλειο, βλ. εν: http://www.kethi.gr/greek/meletes.

Αντικείμενο των σκέψεων που ακολουθούν αποτελεί η νομιμότητα (όχι η πολιτική ή άλλη σκοπιμότητα) του παρόντος νομικού καθεστώτος του σχετικού με την διοικητική και δικαιοδοτική θέση των μουσουλμάνων μουφτήδων στην Δ. Θράκη. Και λέγοντας νομιμότητα εννοώ βεβαίως την συνταγματικότητα και την εναρμόνιση με τα διεθνή κείμενα προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων που εξασφαλίζει (ή δεν εξασφαλίζει) το σημερινό καθεστώς.

Ποιο είναι όμως ακριβώς το καθεστώς αυτό;

Υπάρχει μια αρκετά διαδεδομένη παρεξήγηση σχετικώς, ότι τάχα η δικαιοδοσία των μουφτήδων προβλέπεται ή επιβάλλεται από την Συνθήκη της Λωζάννης. Ουδέν αναληθέστερον. Στα σχετικά περί προστασίας των μειονοτήτων άρθρα της Συνθήκης γίνεται αναφορά στο άρ. 42 παρ. 1 ότι «The Turkish Government undertakes to take, as regards non-Moslem minorities, in so far as concerns their family law or personal status, measures permitting the settlement of these questions in accordance with the customs of those minorities» (κατ’ άρ. 45 ισχύει αναλόγως και για την Ελλάδα), πράγμα που παρασάγγας απέχει όμως από ιδιάζουσα δωσιδικία των εκατέρωθεν θρησκευτικών ηγετών. Πράγματι, κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να ζητήσῃ να κρίνῃ π.χ. τις περί κληρονομιών διαφορές των Ρωμιών ο Πατριάρχης. Η προστασία των σχετικών εθίμων (όχι απαραιτήτως νόμων) θα μπορούσε να γίνῃ με την εφαρμογή των σχετικών διατάξεων από κρατικά δικαστήρια και όχι βέβαια με την απονομή αυτής της δικαιοδοσίας στον μουφτή.

Εν πάσῃ περιπτώσει η ενδεχόμενη ιδιαιτερότητα καλύπτει κατά την Συνθήκη μόνο δύο πεδία: οικογενειακό δίκαιο και προσωπική κατάσταση. Όχι όμως και κατά τον ελληνικό νόμο, ο οποίος αγαπᾴ τα χαντίθ περισσότερο και από τους Τούρκους: στην δικαιοδοσία του μουφτή περιλαμβάνονται κατά τον Ν. 147/1914 «Tα του γάµου των εις µουσουλµανικόν ή ισραηλιτικόν θρήσκευµα ανηκόντων, ήτοι τ’ αφορώντα εις την νόµιµον σύστασιν και την διάλυσιν του γάµου και εις τας συνεστώτος αυτού προσωπικάς σχέσεις των συζύγων και τα των συγγενικών δεσµών διέπονται υπό του ιερού αυτών νόµου και κρίνονται κατ’ αυτόν», ενῴ ο ισχύων Ν. 1920/1991 υπερθεματίζει: «... επί γάµων, διαζυγίων, διατροφών, επιτροπειών, χειραφεσίας ανηλίκων [κατηργημένος θεσμός], ισλαµικών διαθηκών και της εξ αδιαθέτου διαδοχής, εφόσον οι σχέσεις αυτές διέπονται από τον Iερό Mουσουλµανικό Nόµο». Η δε νομολογία των δικαστηρίων προχωρεί ακόμη παραπέρα, αναθέτοντας στον μουφτή και τα ζητήματα γονικής μέριμνας, τα οποία όμως σε κανέναν νόμο δεν αναφέρονται. Εξ αυτών λοιπόν τοὐλάχιστον οι διαθήκες και η γονική μέριμνα δεν είναι ούτε οικογενειακό δίκαιο ούτε αναφέρονται στο προσωπική κατάσταση, άρα αυτό το πολύ σημαντικό κομμάτι δεν απολαύει της προστασίας της Συνθήκης της Λωζάννης.

Το μουσουλμανικό ιεροδίκαιο συνεπώς απολαύει στα υπόλοιπα αναφερθέντα πεδία υπερνομοθετικής τυπικής ισχύος. Αυτό καθόλου δεν το εμποδίζει όμως να αντίκηται στο Σύνταγμα. Τα προβλήματα αντισυνταγματικότητας που παρουσιάζει είναι περίπου τα εξής:

− Απηγορευμένη διάκριση βάσει θρησκεύματος. Από τον κύκλο των Ελλήνων πολιτών διαχωρίζονται κάποιοι, οι οποίοι υπάγονται σε διαφορετικό νομικό καθεστώς από ό,τι οι συμπολίτες τους, αδιαφόρως του αν αυτό το νομικό καθεστώς είναι ή δεν είναι ευνοϊκώτερο για αυτούς (παλαιότερα ίσχυε κάτι παρόμοιο και για τους εβραίους). Απαγορεύονται και οι νόμοι του τύπου «όσοι είναι καλοί ορθόδοξοι χριστιανοί, παίρνουν επίδομα» και οι νόμοι του τύπου «όσοι είναι εβραίοι, πληρώνουν μεγαλύτερο φόρο».

– Ανισότητα ενώπιον του νόμου, και μάλιστα πολλαπλή: εισάγεται ειδικό δίκαιο για τους μουσουλμάνους της Θράκης, αλλά όχι των Δωδεκανήσων, για τους μουσουλμάνους, αλλά όχι για τους εβραίους κ.λπ.

– Αποστέρηση του φυσικού δικαστή. Φυσικός δικαστής είναι πρώτα από όλα ο δικαστής και όχι βέβαια ένα δευτερεύον κατά το ισλαμικό δίκαιο όργανο όπως ο μουφτής (κατ’ εξοχήν δικαιοδοτικό όργανο στο Ισλάμ είναι ο αλήστου μνήμης κατής· ο μουφτής είναι κάτι σαν ερμηνευτής που εκδίδει γνωμοδοτήσεις). Σημειωτέον ότι ο μουφτής διορίζεται και δεν εκλέγεται ακριβώς επειδή και ο δικαστής διορίζεται και δεν εκλέγεται.

– Προσβολή της θρησκευτικής ελευθερίας, τόσο αρνητικώς όσο και θετικώς. Αρνητικώς, διότι υπάγεται υποχρεωτικώς στην δικαιοδοσία του μουφτή οποιοσδήποτε κατά τεκμήριο είναι μουσουλμάνος, επειδή π.χ. κατάγεται από μουσουλμανική οικογένεια ή φέρει μουσουλμανικό όνομα, όντας αναγκασμένος να ανταποδείξῃ μόνο προβάλλοντας την τυχόν διαφορετική θρησκευτική του πίστη ή την αθεΐα του. Και θετικώς, διότι υποχρεώνεται να προσφύγῃ στον μουφτή ακόμη και ο μουσουλμάνος που δεν το επιθυμεί, για οποιονδήποτε λόγο, εξαναγκάζεται δηλαδή να υποστῄ παρά την θέλησή του συνέπειες που συνδέονται με την ένταξή του στην κρατούσα θρησκευτική πίστη. Έχει προταθεί βέβαια το ορθόν να θεωρήται η αρμοδιότητα του μουφτή όχι αποκλειστική, αλλά συντρέχουσα, αλλά αυτά είναι ασπιρίνες.

Σημειωτέον ότι όλες αυτές οι αντιρρήσεις δεν έχουν θίξει ακόμη την ουσία του αποδιδόμενου δικαίου. Θα ίσχυαν δηλαδή στο ακέραιο, ακόμη και αν το μουσουλμανικό ιεροδίκαιο δεν βαρυνόταν ούτε με σκιά αντίθεσης στα ατομικά δικαιώματα. Πολλού γε και δει βέβαια, όπως με όλα τα θρησκευτικά δίκαια.

Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει κάτι το εξωπραγματικό στην εφαρμογή, ακόμη και από κοσμικά δικαστήρια, θρησκευτικού δικαίου, όσο και αν αυτό φαίνεται παράξενο και όσο και αν εκ πρώτης όψεως απειλῄ την θρησκευτική ελευθερία. Υπάρχουν ελληνικές αποφάσεις οι οποίες, προκειμένου να διαγνώσουν το υποστατό ενός γάμου, καταφεύγουν στην ερμηνεία κανόνων Οικουμενικών Συνόδων. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό· μια έννομη τάξη μπορεί να παραπέμπῃ όπου θέλῃ και να ενσωματώνῃ τους κανόνες οποιασδήποτε έννομης τάξης. Το πρόβλημα αρχίζει όταν η παραπεμπόμενη έννομη τάξη δεν συνᾴδῃ με βασικές αξιολογήσεις της παραπέμπουσας. Το τι οφείλει να επικρατήσῃ περιττό να το αναφέρω.

Ιδού λοιπόν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα σύγκρουσης του μουσουλμανικού ιεροδικαίου με την συνταγματική ελληνική (αλλά και τουρκική!) αρχής της ισότητας των φύλων:

− Στο μουσουλμανικό ιεροδίκαιο η γυνή δεν είναι ίση με τον άντρα τον πολλά βαρύ, δεν δικαιούται διατροφή όπως την γνωρίζουμε, παρά μόνο ενδεχομένως ένα είδος αποζημίωσης (νικιάχ), δεν έχει αξίωση συμμετοχής στα αποκτήματα, δεν υπάρχει συναινετικό διαζύγιο υπό την τρέχουσα νομική έννοια, οι λόγοι διαζυγίου είναι σχεδόν όλοι εις βάρος της, υπάρχει το διαβόητο ιδιωτικό διαζύγιο τάλακ υπέρ του ανδρός κ.λπ. Κλασσική περίπτωση αντίθεσης στην ελληνική δημόσια τάξη θεωρείται και το –μη εφαρμοζόμενο εξ όσων γνωρίζω– έθιμο της πολυγαμίας.

Συμπέρασμα: οι Ν. 147/14 και 1920/91 μπορούν αβλαβώς να καταργηθούν, χωρίς να παραβιάσῃ η Ελλάς διεθνή τινα υποχρέωση και χωρίς να παραβλαβῄ το επίπεδο προστασίας της μουσουλμανικής μειονότητας στην Δ. Θράκη (πολλῴ δε μάλλον που α) δικαιώματα δεν έχουν οι μειονότητες, αλλά οι άνθρωποι, β) όπως όλες οι διατάξεις διεθνών συμβάσεων που δεν άπτονται ατομικών δικαιώματων, και η συγκεκριμένη τελεί υπό τον όρο της αμοιβαιότητας). Απεναντίας, με την κατάργηση που προτείνω όχι μόνο θα εξασφαλιστῄ και για αυτούς, ιδίως δε τις γυναίκες τους, το ίδιο επίπεδο ευνομίας που απολαμβάνουν και οι λοιποί πολίτες, αλλά και θα ανοίξῃ ο δρόμος και για την ικανοποίηση του πάγιου και κατά τα λοιπά δίκαιου αιτήματός τους: της εκλογής του μουφτή.

Η ευρωπαϊκή λύση του Κυπριακού

Η Λύση που προτείνω προβλέπει την υπογραφή μιας Συνθήκης, η οποία ενσωματώνει δύο αυτοτελή κείμενα: αφενός την κυρίως Βασική Συνθήκη και αφετέρου το μελλοντικό Σύνταγμα. Πρόκειται για δύο διακριτά κείμενα, που δεν μπορούν όμως να υπογραφούν ούτε να τεθούν σε ενέργεια χωριστά.

Βασική Συνθήκη

Σκοπός της Συνθήκης είναι να επιλύσῃ τις νομικές και πρακτικές εκκρεμότητες που προκάλεσαν δύο ιστορικά γεγονότα: το πραξικόπημα κατά του νομίμου Πρόεδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας της 15ης Ιουλίου 1974 και οι τουρκικές εισβολές της 20ής Ιουλίου και 14ης Αυγούστου 1974.

– η νήσος αποστρατιωτικοποιείται. Αποχωρούν όλες οι ελληνικές, τουρκικές, βρετανικές και κυανόκρανες δυνάμεις. Αντ’ αυτών αναπτύσσεται δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για προκαθωρισμένο χρονικό διάστημα υπό την διοίκηση του αρμόδιου Ευρωπαίου Επιτρόπου.

– στα θύματα του Ιουλιανού πραξικοπήματος και των δύο τουρκικών εισβολών δεν χορηγείται in naturam αποζημίωση, αλλά χρηματική. Η αποζημίωση καταβάλλεται στους δικαιούχους από ειδικό ταμείο στο οποίο συνεισφέρουν η Ελληνική και η Τουρκική Δημοκρατία κατά τον λόγο της ζημίας που προκάλεσε εκάστη. Η αποζημίωση καλύπτει κατειλημμένη και κατεστραμμένη περιουσία και ψυχική οδύνη λόγῳ ανθρωποκτονιών και παρεμφερών εγκλημάτων. Πέραν αυτής καταβάλλεται κατ’ αποκοπήν ποσόν απευθείας στην μελλοντική Ομοσπονδική Δημοκρατία της Κύπρου ως αναγνώριση της προσβολής της κυριαρχίας της κατά τα ως άνω γεγονότα. Στο Ταμείο Αποζημιώσεων καλείται να συνεισφέρῃ τον οβολό της και η διεθνής κοινότητα, σχετική υποχρέωση δε αναλαμβάνει και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

– οι Τούρκοι έποικοι απομακρύνονται από τα τουρκοκυπριακά εδάφη εντός δὐο ετών. Εξαιρέσεις επιτρέπονται για ανθρωπιστικούς λόγους, π.χ. γήρας, ασθένεια, μικτοί γάμοι, τριακονταετής παραμονή. Οι περιουσίες τους περιέρχονται μετ’ αποζημιώσεως στο μελλοντικό τουρκικό Ομόσπονδο Κράτος.

– η Ελληνική και η Τουρκική Δημοκρατία ζητούν επισήμως συγγνώμη για την προσβολή της κυπριακής κυριαρχίας.

– τα μελλοντικά εδάφη των Ομοσπόνδων Κρατών καθορίζονται κατά δίκαιη κρίση λαμβανομένων υπόψιν γεωγραφικών, ιστορικών και πολιτικών παραγόντων από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

− καταργούνται οι Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, εμφατικώς δε τα δικαιώματα παρέμβασης που προβλέπονται σε αυτές.

– από της υπογραφής της Συνθήκης άρχεται η παραγραφή των εγκλημάτων που τελέσθηκαν κατά τα ως άνω γεγονότα. Η αρμοδιότητα δίωξης και τιμωρίας όλων των εγκλημάτων που συνεβησαν μεταξύ 15.7 και 16.8.1974 ανατίθεται στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης.

− δημιουργείται κοινή επιτροπή ιστορικών με σκοπό την εξιχνίαση της τύχης των αγνοουμένων και γενικώτερα την διαλεύκανση της ιστορικής αλήθειας. Οι συμβαλλόμενοι δεσμεύονται για πλήρη συνεργασία.

– η τήρηση της Συνθήκης τελεί υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σύνταγμα

Ατομικά δικαιώματα

– τα ατομικά δικαιώματα ελεύθερης μετακίνησης, εγκατάστασης και αγοράς περιουσίας αναγνωρίζονται πλήρως.

– απαγορεύεται κάθε διάκριση βάσει θρησκεύματος ή γλώσσας.

Σχέσεις ΟΔΚ και Ομόσπονδων Κρατών

– η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Κύπρου (ΟΔΚ) αποτελείται από δύο Ομόσπονδα Κράτη, το Ελληνικό και το Τουρκικό. Αποτελεί το διάδοχο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ιδρύεται μετά την υπογραφή της Συνθήκης διά δημοψηφισμάτων και όχι δι’ αυτής.

– η Ομοσπονδιακή Περιοχή της Λευκωσίας δεν περιλαμβάνεται σε κανένα Ομόσπονδο Κράτος και ορίζεται ως πρωτεύουσα της ΟΔΚ. Τα Ομόσπονδα Κράτη ορίζουν τις δικές τους πρωτεύουσες.

– σημαία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας είναι η Κυπριακή Σημαία. Τα Ομόσπονδα Κράτη αποφασίζουν για τις δικές τους σημαίες.

– ως εθνική εορτή ορίζεται η ημερομηνία συστάσεως της ΟΔΚ. Τα Ομόσπονδα Κράτη δικαιούνται να ορίσουν μια επιπλεόν εθνική εορτή σε ομόσπονδο επίπεδο.

– οι λοιπές αργίες καθορίζονται από τα Ομόσπονδα Κράτη.

− στην δημόσια υποχρεωτική εκπαίδευση προσφέρονται και οι δύο γλώσσες, μόνο η μία όμως είναι υποχρεωτική.

– τα Ομόσπονδα Κράτη διατηρούν το δικαίωμα συνάψεως ιδίων διεθνών συμφωνιών, ιδίως εκπαιδευτικού ή πολιτιστικού χαρακτήρα.

− ο πολίτης της ΟΔΚ διατηρεί δύο ιθαγένειες, την ομοσπονδιακή κυπριακή ιθαγένεια, η οποία χορηγείται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, είναι η μόνη που αναγνωρίζεται διεθνώς και συνεφέλκεται διεθνούς δικαίου συνέπειες, και την ομόσπονδη, ελληνική ή τουρκική, η οποία χορηγείται από τα Ομόσπονδα Κράτη και είναι η αποφασιστική για το δίκαιο των Ομόσπονδων Κρατών.

– η ομόσπονδη ιθαγένεια απαγορεύεται να αποτελῄ κριτήριο αρνητικών ή θετικών διακρίσεων.

− οι ομόσπονδες εκλογές για την ανάδειξη δημοτικών και ομόσπονδων αρχών ανήκουν στην αρμοδιότητα των Ομόσπονδων Κρατών. Μεταδημότευση επιτρέπεται μόνο εντός του Ομόσπονδου Κράτους.

­– ομοσπονδιακή γλώσσα της διοίκησης είναι η ελληνική και η τουρκική. Οι ομόσπονδες γλώσσες καθορίζονται από τα Ομόσπονδα Κράτη. Σε κάθε περίπτωση ο πολίτης δικαιούται να απευθύνεται στην Διοίκηση σε οποιαδήποτε ομοσπονδιακή γλώσσα.

Νομοθετική λειτουργία

− η ομοσπονδιακή νομοθετική λειτουργία αποτελείται από δύο σώματα, την Ομοσπονδιακή Βουλή και την Γερουσία. Στην πρώτη η αντιπροσώπευση είναι αναλογική του πληθυσμού, στην δεύτερη ίση για τα δύο Ομόσπονδα Κράτη. Δεν προβλέπονται εθνικές ή άλλες ποσοστώσεις. Η κύρωση συγκεκριμένων σημαντικών ομοσπονδιακών νόμων, όπως όσων αναφέρονται στις ομοσπονδιακές δυνάμεις εσωτερικής ασφαλείας, υπόκειται σε αρνησικυρία. Για τον προϋπολογισμό της ΟΔΚ όμως η αρνησικυρία μπορεί να είναι μόνο αναβλητική.

– οι ομόσπονδες βουλές έχουν υπέρ τους το τεκμήριο νομοθετικής αρμοδιότητας. Εξαιρούνται από αυτήν κυρίως τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, γενικής φορολογίας και απονομής ομοσπονδιακής ιθαγένειας. Υπάγονται σε αυτήν ιδίως τα ζητήματα εκπαίδευσης, υγείας, περιβάλλοντος, δημ. διοίκησης, ενῴ διατηρούν το δικαίωμα επιβολής ομόσπονδης φορολογίας.

− το ομοσπονδιακό δίκαιο υπερισχύει του ομόσπονδου.

– το ευρωπαϊκό δίκαιο υπερισχύει του ομοσπονδιακού.

Εκτελεστική λειτουργία

– η εκτελεστική λειτουργία οργανώνεται κατά το κοινοβουλευτικό σύστημα σε ομόσπονδο και ομοσπονδιακό επίπεδο.

– ο Πρόεδρος της ΟΔΚ είναι ο μοναδικός ανώτατος άρχων, παρόμοιος σε καθήκοντα με τον Πρόεδρο της Ελληνικής και της Τουρκικής Δημοκρατίας.

− οι λεπτομέρειες της συγκρότησης των ομόσπονδων κυβερνήσεων καθορίζονται από τα ομόσπονδα κοινοβούλια.

– ιδρύεται Ομοσπονδιακή Αστυνομία, με συγκεκριμένες αρμοδιότητες, ιδίως καταστολή βαρείας εγκληματικότητας, υπερεθνικού εγκλήματος, διεθνούς αστυνομικής συνεργασίας, αντιτρομοκρατίας και ειδικών αστυνομικών δυνάμεων καταστολής, και Ομοσπονδιακή Ακτοφυλακή. Τα Ομόσπονδα Κράτη διατηρούν το δικαίωμα της ίδρυσης ομόσπονδων σωμάτων ασφαλείας.

Δικαστική λειτουργία

– η δικαστική λειτουργία συγκροτείται κατ’ αρχήν σε ομόσπονδο επίπεδο. Ιδρύεται όμως Ομοσπονδιακό Ακυρωτικό Δικαστήριο, με αντικείμενο τον αναιρετικό έλεγχο πολιτικών, ποινικών και διοικητικών αποφάσεων, και Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Τελικές διατάξεις

– η ΟΔΚ είναι αποστρατιωτικοποιημένο κράτος. Σε περίπτωση εχθρικής επίθεσης διατηρεί το δικαίωμα πρόσκλησης τρίτου κράτους ή διεθνούς οργανισμού ως υπερασπιστή. Για μεταβατική περίοδο είκοσι ετών την εξωτερική ασφάλεια της νήσου εγγυάται η ΕΥΡΩπαϊκήΔΥναμηΚύπρου, οριζόμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

– μεταβολή του πολιτεύματος της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της Ένωσης και της Διχοτόμησης, προύποθέτει έγκριση από τα 4/5 των ψηφοφόρων σε ειδικό δημοψήφισμα.

Η ρωλσιανή κατσίκα του γείτονα

Είμαστι δυου σπίτια ούλα κι ούλα στου χουριού. Ιγού, ου Θανάης, κι ου γείτουνάς μ’, ου Θύμιους. Σπίρνουμι τα χουράφια μ’ς κι ζούμι ήσυχα. Κακού διεν μπαίνει στου κεφάλ’ μας. Τηράμι τουν ουρανού κι κάνουμι του σταυρού μας. Ισότης.

Μέχρι που μια μέρα ου Θύμιους ιέπιασε στου λόγγου ιένα αγριοκάτσ’κου. Του τάισε, τ’ ανάθρεψε, του μιγάλουσι κι τούρα αρμέγει την λιάρα τ’. Ιγού ιέμεινα μ’ τα χουράφια μ’ μόνου. Βέβαια, ιεπειδή του Θύμιου δεν τ’ φτάνουν πια τα γιεννήματά τ’, αγουράζει κι απ’ τα δικά μ’ για να θρέψ’ τη Λιάρα. Έτσι ιέχου κι γου του κατιτίς μ’. Πάει καλά.

Αγάλι’ αγάλι’ μάζιψα κι γου λίγους παράδ’ς. Ου Θύμιους ιέχι’ τούρα τη Λιάρα, τ’ν Ασπρούλα, την Γκόλφω και τ’ν Μαυρούλα τ’· τουν παρικάλεσα και μώδοκε τη Λιάρα. Πάλι πιο πολλές μαρτίνες ιέχι’, αλλά χαλάλι τ’, κι για μένα ιέχι’ ου Θεούς. Αρχή της διαφουράς π’ λέμ’.

Όμως ου Θύμιους διεν καταλαβαίνι’ απού φιλουσουφίες κι κουραφέξαλα. Σ’ λέει, άμα ου Θανάης είνι ανιπρούκουπους, τ’ παίρνου ιγού τα χτήματά τ’ κι του βιους τ’ κι τα κάνου καλά. Κι μι τα πήρ’ ου αθεούφουβους ούλα κι τα αβγάτισ’ κι πήρ’ κι μ’λάρ’, του Ρούσου, κι ένα πουλόσκυλου, τουν Ασίκ’, και κάνι’ του σταυρού τ’ σαν καλούς χριστιανούς κι λέει: «Προύτη φουρά του χουριού μας είνι τόσου πλούσιου!». Ουφελιμισμούς ένα πράμ’.

Ε μα, να ψουφήσ’ η κατσίκα του γείτουνα!

Σώστε τον Σαντάμ!

Φυσικά είναι ιερός ο αγώνας που δίνεται για την σωτηρία από την φρικτή θανατική ποινή ενός ανήλικου στο Τέξας, ενός αντιφρονούντος στην Νιγηρία, ενός απλού κλέφτη στο Ιράν ή στην Κίνα. Πόσοι όμως ιδεολόγοι της βολής, πόσοι εκλεκτικοί της ευαισθησίας θα ανελάμβαναν εκστρατεία για την αποτροπή της εκτέλεσης, και μάλιστα με απαγχονισμό, ενός τέρατος όπως ο Σαντάμ;
Τα θύματα της θανατικής ποινής διαφέρουν κατά τις πράξεις τους, το ηθικό τους ποιόν, την αληθή ή κατασκευασμένη ενοχή τους. Είναι όμως όλα ίδια ενώπιον της βαρβαρότητας της θανατικής ποινής.
Όπως θα έλεγε και η Μαφάλντα: από αυτό το ταπεινό ιστολόγιο, με τις ασθενείς ημών δυνάμεις απευθύνουμε έκκληση στους μεγάλους ταγούς, στους παγκόσμιους ηγέτες και λοιπούς μάστερς οβ δε γιούνιβερς.

Σώστε τον Σαντάμ!

Επικήδειος

Α, ψόφησε και ο Ετζεβίτ...

Η θρησκευτική ελευθερία έχει όνομα

Παλιό αλλά καλό:

[…] Από την εκτίμηση της ένορκης κατάθεσης του μάρτυρα απόδειξης στο ακροατήριο του Δικαστηρίου τούτου, τα νομίμως επικαλούμενα και προσκομιζόμενα έγγραφα και την εν γένει διαδικασία αποδείχθηκαν κατά την κρίση του Δικαστηρίου τα εξής: Ο αιτών, γεννήθηκε στην Πάτρα στις 25 Μαΐου 1978 και συνετάγη η υπ’ αριθμ. […] Ληξιαρχική Πράξη γεννήσεως του Ληξιάρχου Δήμου Πατρέων. Στις 10 Δεκεμβρίου 1978 βαπτίσθηκε σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας και έλαβε το κύριο όνομα Κωνσταντίνος. Επειδή όμως αυτός, κατόπιν πρόσφατης σοβαρής, αβίαστης και ελεύθερης απόφασής του έχει αποποιηθεί την Χριστιανική Πίστη της Ανατολικής Ορθόδοξης του Χριστού Εκκλησίας και προσχώρησε ευσυνειδήτως στη μη αναγνωρισμένη «Ελληνική θρησκεία του Δωδεκαθέου», δεν επιθυμεί να φέρει πλέον το όνομα Κωνσταντίνος, για το λόγο ότι αυτό είναι Χριστιανικό, με λατινική ρίζα, αλλά το αμιγώς ελληνικό όνομα «Κλέαρχος». Επομένως, η βούληση του αιτούντος για μεταβολή του ονόματός του, ενόψει της ανωτέρω μεταβολής της θρησκευτικής του πίστης, κρίνεται δικαιολογημένη και επιβαλλόμενη από σπουδαίο λόγο, που συνδέεται άρρηκτα με την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να γίνει δεκτή η υπό κρίση αίτησή του, ως και κατ’ ουσία βάσιμη και να μεταβληθεί το κύριο όνομα αυτού, κατά τα ειδικότερα στο διατακτικό οριζόμενα […].

ΜονΠρωτΠατρών 430/2003, Προεδρεύουσα: Β. Τζούδα, Πρωτοδίκης, δημοσιευμένη εν ΧρΙΔ Γ΄ [2003], 790.

Αρυστερία

(Σκηνικό: Τετάρτη πρωί, μπροστά στη Φιλοσοφική, Χώρα των ΕΛ, 2006 μ.Χ.)

Εγώ: Ρε συ φίλε, τι συμβαίνει εδώ;

Αυτός: (στο αριστερίστικο-αντιεξουσιαστικό-χαβαλετζίδικο τραπεζάκι) Είναι κλειστή η σχολή, έχει κατάληψη.

Αμηχανία…

– Και ποιος την αποφάσισε αυτή την κατάληψη;

– Η Γενική Συνέλευση, χτες.

– Και γω τώρα τι θες να κάνω, να πέσω και να παίρνω; Με ποιο δικαίωμα κλείνει την σχολή η ΓΣ;

– Η ΓΣ έχει δικαίωμα να αποφασίζει για ό,τι θέλει.

– Σοβαρά; Κι αν αποφασίσῃ να τινάξῃ το κτήριο στον αέρα;

– Αυτό δεν μπορεί να το κάνῃ. Παίρνει αποφάσεις για ό,τι αφορά τις σπουδές μας.

– Μπορεί ας πούμε να απολύσῃ και έναν καθηγητή;

– Όχι ρε φίλε, αλλά έχει κάθε δικαίωμα από τον νόμο να αποφασίσῃ κατάληψη!

– Από τον νόμο είπες; Από ποιον νόμο; Ποιος νόμος το λέει αυτό;

– Ο νόμος για τα ΑΕΙ.

– Ο νόμος πλαίσιο;

– Ο νόμος πλαίσιο δεν έχει περάσει και ούτε πρόκειται να περάσῃ!

– Όχι, εννοούσα αυτόν που ισχύει.

– Α, ναι, αυτός.

– Τον έχεις διαβάσει;

– Ναι, φυσικά.

– Ποιος είναι;

– ………

– Και λέει μέσα ότι η ΓΣ μπορεί να κάνῃ κατάληψη;

– Ναι, φυσικά, εδώ και τριάντα χρόνια, από το ’73 η κατάληψη είναι το έσχατο μέσο πάλης του φοιτητικού κινήματος, είναι συνταγματικά κατωχυρωμένη.

– Συνταγματικά κατωχυρωμένη; Το έχεις διαβάσει στο Σύνταγμα;

– Ναι, βέβαια.

– Είσαι σίγουρος;

– Είναι ο άγραφος νόμος.

– …………

– Δεν είμαστε εμείς οι εχθροί σας.

– …………

– Αν η κατάληψη ήταν παράνομη, δεν θα ερχόταν η αστυνομία;

– ………… (!!!)

– Τέλος πάντων, το αποφάσισε χτες η ΓΣ, ήταν 1000 άτομα.

– Και οι φοιτητές πόσοι είναι, 5000; Ξέρεις τι πάει να πῃ απαρτία;

– …………

– Δικαιώματα δεν έχετε μόνο εσείς. Ούτε ο σκοπός σας, όσο δίκαιος και αν είναι, μπορεί να αγιάσῃ τα μέσα που χρησιμοποιείτε.

– Δεν σου προσβάλλουμε κανένα δικαίωμα. Μπορείς να έρθῃς να κάνῃς την δουλειά σου την Δευτέρα. Άλλωστε όλες οι προθεσμίες θα παραταθούν λόγῳ κατάληψης.

– ………

Ήταν ένα ακόμη τυπικό δείγμα νεοελληνικής αρυστερίας.