Υπόθεση blogme

Πρακτικό:

Ο Τ είναι διαχειριστής και κατά νόμον υπεύθυνος του ιστοτόπου αναζήτησης ιστολογίων (μεθιστολογίου) blogme.gr. Το μεθιστολόγιο λειτουργεί ως απλώς σύνδεσμος στα ιστολόγια στα οποία παραπέμπει, χωρίς να παραθέτῃ ούτε καν τμήμα του περιεχομένου τους και χωρίς να το αποθηκεύῃ, σε αντίθεση με τον τρόπο λειτουργίας άλλων μεθιστολογίων. Ένα από τα ιστολόγια που καταλογογραφούναι στο blogme.gr συγγράφεται από τον σατιρολόγο Σ, ο οποίος προβαίνει σε δημοσίευση εις βάρος του «επωνύμου» Λ. Ο Λ θεωρεί την δημοσίευση δυσφημητική και υποβάλλει έγκληση εις βάρος του Τ. Ο Εισαγγελέας Ε κινεί την διαδικασία του αυτοφώρου εις βάρος του Τ, ο οποίος συλλαμβάνεται και κρατείται, ενῴ ο εξοπλισμός του μεθιστολογίου του κατάσχεται.

Αξιολογήστε νομικώς τις πράξεις των Τ και Ε.

(Όσα ακολουθούν τελούν υπό την αυτονόητη επιφύλαξη ότι οι πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν και υπέπεσαν στην αντίληψή μου έχουν ως παρουσιάζονται).

Ουσιαστικό μέρος

– Η έγκληση υπεβλήθη για συκοφαντική δυσφήμηση. Η δυσφήμηση, απλή και συκοφαντική, δεν είναι ένα απλό πλημμεληματάκι. Δεν είναι ψευδέγκλημα, αλλά προσβάλλει σοβαρά την υπόληψη του θιγομένου. Είναι έγκλημα που προβλέπεται σε όλους τους ποινικούς κώδικες που έχω υπ’ όψιν μου και δεν προτείνεται από κανέναν η απεγκληματοποίηση της εν λόγῳ συμπεριφοράς.

− Στον πυρήνα του εγκλήματος βρίσκεται η διάδοση ψευδούς γεγονότος, καλύτερα ψευδούς ισχυρισμού περί γεγονότος (υπενθυμίζω ότι «διάδοση» υπάρχει ακόμα και όταν ο διαδίδων αποστασιοποιήται από τον ισχυρισμό, ακόμα και όταν λέῃ «αυτό είναι μπαρούφα!»· αυτό είναι ίσως υπερβολικό). Υποστηρίζω ότι η απλή παραπομπή των ιστολογίων από το blogme δεν συνιστά διάδοση, όπως δεν συνιστά «διάδοση» στον γραπτό λόγο η απλή παραπομπή σε υποσημείωση ενός άλλου συγγραφέως, σε αντίθεση π.χ. με την αυτολεξεί παράθεση ενός τμήματος του έργου του. Είναι όμως απολύτως εύλογο να δημιουργούνται prima facie εύλογες ενδείξεις ως προς την τέλεση του εγκλήματος, δεδομένου και του καινοφανούς της υπόθεσης και των αρκετά περίπλοκων τεχνολογικών δεδομένων που την συνοδεύουν (τα οποία φυσικά και δεν υποχρεούται να γνωρίζῃ ο Εισαγγελέας, είναι σαν να λέμε ότι ο Εισαγγελέας που ανέλαβε την υπόθεση της HELIOS έπρεπε να ξέρῃ να πετᾴ αεροπλάνο!). Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχει διάδοση.

– Η προκείμενη υπόθεση δεν αφορᾴ την ελευθερία του λόγου. Ο ίδιος ο Τ διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση ότι ουδέν οίδε, άρα ότι δεν ήθελε να εκφράσῃ κανένα στοχασμό, δεν διατύπωσε κανένα «λόγο». Ας μην είμαστε βασιλικώτεροι του βασιλέως.

– Ας υποθέσουμε όμως ότι τίθεται ζήτημα ελευθερίας του λόγου. Ελπίζω να συμφωνούμε όλοι ότι δεν καλύπτεται από την συνταγματική προστασία κάθε είδος λόγου. Κατ’ εξοχήν δε δεν καλύπτεται ακριβώς η υπό κρίσιν συμπεριφορά: το ψεύδος, πιο συγκεκριμένα ο ψευδής δυσφημητικός (όχι υβριστικός!· σημειώνω εν παρόδῳ ότι είμαι υπέρ της κατάργησης της εξύβρισης ως εγκλήματος) ισχυρισμός.

– Αναφέρθηκε βέβαια ως αντεπιχείρημα η υπόθεση Flynt· με την κρίση όμως επί της υπόθεσης αυτής διαφωνώ. Ας υποθέσουμε απλώς αντεστραμμένα τα πολιτικά πρόσημα: τι θα γινόταν πράγματι αν ένας υπερσυντηρητικός τηλευαγγελιστής ισχυριζόταν με αναφορά σε ονόματα, ημερομηνίες, κατασκευασμένες μαρτυρίες και φωτογραφίες ότι ένας διαπρεπής δικαστής του Supreme Court, φιλελεύθερων αποχρώσεων σε ζητήματα εκτρώσεων, θανατικής ποινής κ.λπ., διασημότης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βιάζει πρωκτικώς τα νήπια παιδιά του; Και αν ο εν λόγῳ τηλεοπτικός κήνσωρ εμφανιζόταν στο δικαστήριο και έλεγε «ντάξει μωρέ, είπαμε και μια μαλακία για να γελάσουμε, it’s a free country, σάτιρα έκανα»; Εγώ πάντως με την τιμή των συμπολιτών μου δεν παίζω. Σημειωτέον ότι στην εν λόγῳ υπόθεση η απαλλακτική κρίση στηρίχτηκε ισχυρά και στο «προφανές» της σάτιρας, προϋπόθεση που δεν γνωρίζουμε καθόλου αν συντρέχῃ εδώ.

− Δεν αμφιβάλλω σοβαρώς ότι ο Τ δεν είχε ιδέα περί του περιεχομένου του ιστολογίου του Σ και για τον λόγο αυτό (τοὐλάχιστον) θα αθωωθῄ. Αυτό όμως αφορᾴ το έγκλημα κατά τα υποκειμενικά του στοιχεία. Αντικειμενικά πάντως στο δικό του μεθιστολόγιο υπάρχει η παραπομπή στην δυσφήμηση, όχι στο δικό μου. Όσο για το προεδρικό διάταγμα που επικαλείται ο Τ, δεν βλέπω πώς ένα προεδρικό διάταγμα μπορεί να περιορίσῃ την ευθύνη του Τ από τον νόμο, τον Ποινικό Κώδικα.

Δικονομικό μέρος

– Ο Ε ορθώς κίνησε την διαδικασία του αυτοφώρου εις βάρος του Τ. Τα ιστολόγια είναι τύπος και τα εγκλήματα του τύπου είναι ex lege αυτόφωρα. Διαφωνώ με αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά ο Ε δεν φταίει σε τίποτε: ήταν υποχρεωμένος να πράξῃ όπως έπραξε.

– Η διαδικασία του αυτοφώρου σαφώς και δεν είναι αντισυνταγματική κ.λπ. Απεναντίας, προβλέπεται στο άρ. 6 του Συντάγματος. Για επιμέρους ρυθμίσεις μπορεί φυσικά κανείς να διατηρῄ αμφιβολίες, η γενική όμως συνταγματικότητα (και σκοπιμότητα!) της διαδικασίας δεν μπορεί να αμφισβητηθῄ.

– Έγραψα για την σκοπιμότητα της διαδικασίας. Αυτή είναι πολύ ισχυρή και έγκειται στην ταχύτατη απονομή της δικαιοσύνης αποκλειστικά και μόνο σε περιπτώσεις αποδεικτικής ενάργειας. Η ταχεία απονομή της δικαιοσύνης δεν είναι βέβαια αυτοσκοπός, είναι όμως πολύ σημαντική κοινωνική αξία και δεν πρέπει να παραβλέπεται. Όταν δεν υπάρχῃ βέβαια αποδεικτική ενάργεια, και αυτό ακριβώς συμβαίνει κατά την γνώμη μου στα ex lege διά του τύπου διαπραττόμενα εγκλήματα, η όλη διαδικασία είναι πλέον αίολη. Όμως το ότι η ταχεία εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων επιβάλλεται από την πρόβλεψη του άρ. 14 παρ. 7 Συντ. δεν υπόκειται σε αμφισβήτηση.

– Πολλοί συνιστολόγοι συγκλονίστηκαν από την κράτηση, τις χειροπέδες, την κατάσχεση, την έρευνα κ.λπ. Υπερβάλλουν κάπως· τους καλωσορίζω στον σκοτεινό κόσμο της ποινικής δικαιοσύνης. Η κράτηση είναι προφανώς αναγκαία μέχρι την προσαγωγή στον Εισαγγελέα, κατ’ αρχήν εντός 24 ωρών. Για τεχνικούς λόγους η διανυκτέρευση στο κρατητήριο είναι αρκετά πιθανή: δεν διανυκτερεύει κανένας Εισαγγελέας και ακόμη περισσότερο κανένα Αυτόφωρο. Οι χειροπέδες ήταν πιθανώς υπερβολικές, αν και δεν μπορώ να ξέρω τι κίνδυνος φυγής υπήρχε. Ας σκεφθούμε όμως ότι αν απεδίδρασκε ο Τ, πολύ ανθρώπινο άλλωστε, δεν θα βρισκόταν κανείς να εξάρῃ τον ανθρωπισμό του αστυνομικού της συνοδείας. Όσο για την έρευνα: αν η έρευνα από αστυνομικά όργανα παρουσίᾳ Εισαγγελέως, όπως προβλέπει το άρ. 9 Συντ., είναι φασιστική κ.λπ., τότε ασφαλώς οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Η κατάσχεση τέλος είναι προφανώς αναγκαία (και υποχρεωτική) προς διασφάλιση των αποδείξεων: ο σκληρός δίσκος μπορεί να ήταν το instrumentum sceleris. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να κατασχεθῄ ούτε να «κλείσῃ» είναι ο ίδιος ο ιστότοπος, γιατί αυτό προβλέπεται από το άρ. 14 παρ. 3 Συντ. μόνο για τις πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις της προσβολής του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, προσβολής της θρησκείας κ.λπ.

Ελπίζω να απάντησα σε μερικές απορίες, αν και σίγουρα μου διέφυγαν αρκετές. Ούτε και σε μένα αρέσει η υπόθεση blogme, νομίζω όμως ότι χρειάζεται, πρώτον, να έχουμε υπ’ όψιν ότι δικαιώματα έχει και ο ιστολόγος, αλλά και ο ιστολογούμενος, δεύτερον, να συλλέξουμε περισσότερα στοιχεία προτού εκφέρουμε κρίση και, τρίτον και ίσως κυριώτερον, να μην επιτρέπουμε στο ποιόν του μηνυτή ή του κατηγορουμένου να επηρεάζῃ την νομική μας άποψη.

OXI

(Διά του Στρατ. Παραρτήματος Βερροίας)

Εν Βερροίᾳ τῃ 14ῃ Αυγούστου 1942

Ο

Λοχαγός Δ.Ι.

Προς

Τον Κύριον Πρόεδρον Κοινότητος Π.

Εις Π. – Καλάβρυτα

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε,

– Κατόπιν του υπ’ αριθ. [...] εγγράφου σας, έχω την τιμήν να γνωρίσω υμίν, ότι ο στρατιώτης Χ.Ι.Α. εκ της υμετέρας Κοινότητος, δέον να συγκαταλέγηται ήδη μεταξύ των λοιπών ηρωικών νεκρών μας, πεσόντων υπέρ της Πατρίδος εν Αλβανίᾳ. Καθόσον σταθεροποιείται ήδη, η σχηματισθείσα εντύπωσίς μας και εκδοχή τότε, ότι εφονεύθη, και κατά τον εξής τρόπον:

– Την 14ην Απριλίου 1941 ώραν 8ην εξώρμησε προς μίαν απότομον κλιτύν υψώματος Λογγαρά (1769), δυτικώς χωρίου Βρανίστης, η διμοιρία του διά ν’ αποκρούσῃ εχθρικήν επίθεσιν, πράγμα το οποίο κατώρθωσε συλλαβούσα και 25 αιχμαλώτους.

– Καθ’ οδόν με την εξόρμησιν, ο στρατιώτης Χ.Ι.Α. ενεθυμήθη, ότι το όπλον του ήτο ελαττωματικόν και εζήτησε την άδειαν του αξ/κού διμοιρίτου του ανθ/γού Π.Κ. (εκ Γ. Αμαλιάδος) να επιστρέψῃ εις την αρχικήν θέσιν της διμοιρίας του, διά να παραλάβῃ έτερον όπλον.

– Κατά την ώραν όμως αύτην της μοιραίας μεταβάσεώς του το εχθρικόν βαρύ πυροβολικόν των 149 χιλιοστών έβαλλε δραστικώς τον χώρον εκείνων και ανέσκαπτε το έδαφος. − Τότε ακριβώς ούτος θα διεμελίσθη υπό των βλημάτων και κατεχώσθη εις τα ανεσκαμμένα χώματα, καθ’ όσον παρά τας ερεύνας των στρατιωτών συναδέλφων του και αξ/κών εις τον χώρον εκείνον, επί διήμερον σχεδόν μέχρι της 16-4-41, ότε συνεπτύχθημεν εκ του μετώπου, ουδέν ίχνος τούτου ανευρέθη. – Δι’ αυτόν τον ταλαίπωρον, Κύριε Πρόεδρε, εφαρμόζεται η κοινή παροιμία: «τον κατάπιε η γη» εις την κόλασιν εκείνην του πυρός του εχθρικού βαρέος πυρ/κού.

– Κατόπιν τούτου εφέρετο εις την κατάστασιν απωλειών, ήτις υπεβλήθη και εις το Υπουργείον Εθνικής Αμύνης, ως εξαφανισθείς.

Το παρόν έγγραφον, ας είναι εν τεκμήριον εις υμετέραν κοινότητα, του ηρωικού θανάτου του.

Μετά τιμής.

Δ.Ι.

Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει

Ανεβαίνει μοναχός και ολόλαμπρος...

Το Αιγαίο ανήκει όπου λέει το Δίκαιο της Θάλασσας (και τα ψάρια του επίσης!)

Θέλω να γράψω δυο τρία βαρετά νομικά λογάκια για την εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας στο Αρχιπέλαγος, ιδίως για κάποια θέματα που δεν είναι τόσο γνωστά όσο τα διάσημα 12 μίλια. Πρόκειται για νομικές ρυθμίσεις που επιτρέπουν στην Ελλάδα να επεκτείνῃ την κυριαρχία της, αλλά ακόμη δεν έχουν ληφθεί υπόψιν (;) από τον ελληνικό πολιτικό σχεδιασμό.

Α) Η Ελλάδα δεν έχει καθορίσει, όπως έχει δικαίωμα, κόλπους ιστορικής σημασίας, τα ύδατα στο εσωτερικό των οποίων περιάγονται στο προνομιακό καθεστώς των εσωτερικών υδάτων, με αποτέλεσμα να προωθούνται και οι γραμμές βάσεις, από τις οποίες υπολογίζεται η υφαλοκρηπίδα. Η πλούσια κατάτμηση των ελληνικών ακτών ευνοεί την κήρυξη κόλπων ως ιστορικών, ανεξάρτητα από το μήκος των 24 μιλίων μεταξύ των άκρων του στομίου τους, που κανονικά ισχύει. Ενδεικτικά μπορώ να αναφέρω τον Μεσσηνιακό, Λακωνικό, Σαρωνικό, Αργολικό, Παγασητικό, Κασσάνδρας, Σιθωνίας κ.λπ.

Β) Η Ελλάδα χρησιμοποιεί κανονικές και όχι ευθείες γραμμές βάσης για τον προσδιορισμό των διάφορων θαλασσίων ζωνών. Η διαφορά τους έγκειται στο εξής: οι κανονικές γραμμές βάσης ακολουθούν λίγο πολύ το περίγραμμα των ακτών, συγκεκριμένα την γραμμή της κατωτάτης ρηχίας, ενῴ οι ευθείες σχηματίζονται κατά βάσιν με την χάραξη ευθειών γραμμών μεταξύ ακρωτηρίων, υπό την προϋποθέση ότι η ακτογραμμή διακόπτεται από έντονες κολπώσεις ή υπάρχει συστάδα νήσων κοντά στην ακτή και εφόσον η ευθεία γραμμή βάσης ακολουθεί σε γενικές γραμμές την κατεύθυνση της φυσικής ακτογραμμής. Τα κριτήρια αυτά, όπως είναι αναμενόμενο, έχουν εφαρμοστεί έως τώρα μάλλον χαλαρά και με σαφές επεκτατικό πνεύμα εκ μέρους των παρακτίων κρατών (μεταξύ των οποίων, έκπληξη!, και η Τουρκία). Μια μετρημένη εφαρμογή του συστήματος από την Ελλάδα θα είχε ως αποτέλεσμα να περικλεισθούν από εσωτερικά ύδατα νησιά όπως τα Κύθηρα, η Γαύδος, η Θάσος, η Λευκάδα, η Σαλαμίνα, η Αίγινα, η Εύβοια κ.λπ.

Γ) Μια ακόμη δυνατότητα, στα όρια της νομιμότητας όμως, είναι η διεκδίκηση καθεστώτος αρχιπελαγικών υδάτων. Το ευνοϊκό αυτό καθεστώς, που είναι για το παράκτιο κράτος χειρότερο απο εκείνο των εσωτερικών υδάτων, αλλά πολύ καλύτερο από την αιγιαλίτιδα ζώνη, έχει προβλεφθεί μόνο για αποκλειστικά αρχιπελαγικά κράτη (π.χ. Φιλιππίνες, Μικρονησία), με συνέπεια να έχῃ αποκλειστεί από την ρύθμισή του το κατ’ εξοχήν Αρχιπέλαγος. Ωστόσο, επειδή στο Διεθνές Δίκαιο η πρακτική (κοινώς: η βία) έχει τοὐλάχιστον τόση αξία όση ο νόμος, μια σειρά κρατών από την μεγαλοπρεπή Αυστραλία, την φιλόπτωχο Δανία, την συνάδελφο Πορτογαλία έως την ταπεινή Ερυθραία έχουν χαράξει αρχιπελαγικές γραμμές βάσεις για αρχιπελάγη που τους ανήκουν. Δεν βλέπω τον λόγο λοιπόν για τον οποίο και η φιλτάτη Ελλάς δεν θα μπορούσε, έστω ως διαπραγματευτικό όπλο, να περικλείσῃ τις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα στις τρυφερές αγκάλες των αρχιπελαγικών γραμμών βάσεως.

Δ) Τέλος, και ως προς την περιώνυμη υφαλοκρηπίδα, η Ελλάδα διεκδικεί υφαλοκρηπίδα έως του βάθους των 200 μέτρων ή της δυνατότητας υποθαλάσσιας εκμετάλλευσης, την στιγμή που το ισχύον καθεστώς προβλέπει όλην την προέκταση του χερσαίου εδάφους μέχρι το εξωτερικό χείλος του υφαλοπλαισίου ή απόσταση 200 μιλίων (!) από τις γραμμές βάσης. Για να αντιληφθῄ κανείς πιο εύκολα το μέγεθος της διαφοράς, αναφέρω ότι το υφαλοπλαίσιο αποτελείται από την (γεωλογική) υφαλοκρηπίδα, το υφαλοπρανές και το ηπειρωτικό ανύψωμα μαζί. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι σε περίπωση επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών ολόκληρο το Αιγαίο θα ανήκε στην υφαλοκρηπίδα κάποιου, και μαζί με αυτό και τα ψάρια του ου μην αλλά και οι δυστυχείς αναρχικοί του...

Παίζοντας με τις καινούργιες μου λέξεις

Kάποιοι άνθρωποι είναι καλλιτέχνες. Γράφουν, τραγουδούν, ζωγραφίζουν, κινηματογραφούν. Τους ζηλεύω. Εμείς οι υπόλοιποι άμουσοι και ατάλαντοι, δηλαδή εγώ, παρηγοριέμαι φτειάχνοντας καινούργιες λέξεις, κυνηγώντας τις έννοιες στους ήχους, σχολαστικίζοντας την ευαισθησία μου. Αυτές είναι μερικές από τις ιστορίες τους.

Αμφικερδής/αμφιζήμιος

Εδώ ήθελα να αποδώσω την αγγλόφωνη έκφραση win/win και lose/lose situation (ίσως αυτές οι λέξεις να υπάρχουν ήδη, δεν το έχω ψάξει). Νομίζω ότι είναι καλή απόδοση, θα μπορούσε μάλιστα να καθιερωθῄ: ένα αμφιζήμιο δίλημμα, μια αμφικερδής προοπτική.

Μονονυχίς

Εάν κάτι που διαρκῄ όλη νύχτα είναι μια παννυχίς, τι είναι αυτό που διαρκεί μία και μόνη νύχτα; Ένα one-night stand φυσικά!

Πολιτειακός

Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη ανάλογη του statesman, statista, Staatsmann κ.λπ. Πρόκειται (υποτίθεται) για έναν πολιτικό άνδρα ανώτερο των πολιτικών, κάποιον που βλέπει μακριά και προτάσσει το συμφέρον της πολιτείας από την μικροπολιτική. Αφού λοιπόν δεν είναι ένας απλός πολιτικός (ανήρ), ας είναι ένας πολιτειακός (ανήρ).

Αναπαραγωγός

Εδώ και είκοσι περίπου χρόνια υπάρχει μια σειρά ευπώλητων γκάτζετ (άλλη λέξη και τούτη!), των οποίων η βασική λειτουργία συνίσταται στην αναπαραγωγή ήχου, εσχάτως και εικόνας. Όλα αυτά τα walkman, cd player, mp3 player κ.λπ. λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο από αναπαραγωγοί.

-φιλής

Η κατάληξη επιθέτων -φιλής μπορεί να χρησιμοποιηθῄ για να αποδώσῃ το αγγλόφωνο friendly σε χρήσεις όπως user friendly, gay friendly κ.τ.τ. Φυσικά αυτό θα μπορούσε να γίνῃ και με το φιλο-, αλλά το -φιλής για κάποιο μυστηριώδη λόγο μου φαίνεται καλύτερο. Ας είμαστε λοιπόν τολμηροί:

Χρηστοφιλής = Φιλικός προς τον χρήστη.

Ομοφιλής: Ομοφιλές εστιατόριο (δεν ξέρω τι είναι πιο αστείο, η ονομασία που του δίνω ή η ίδια η μόδα!).

Θρησκειοφιλής: π.χ. το αμυντικό κατ’ αρχήν δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας περιλαμβάνει ως θετική του έκφανση την υιοθέτηση γενικής θρησκειοφιλούς πρακτικής εκ μέρους της πολιτείας.

Δι(α)-

Ως πρόθεμα αντιστοιχεί στο αγγλικό e- και χρησιμοποιείται με λέξεις που αναφέρονται στο διαδίκτυο. Έτσι σχηματίζουμε: διεμπόριο (e-commerce), διαμήνυμα (e-mail) κ.λπ.

Ιστολογώ κ.λπ.

Στην γλωσσική οικογένεια του πολύ επιτυχημένου κατά την γνώμη μου «ιστολόγιον» ανήκουν ακόμη τα:

Ιστολογώ: διηγούμαι, σχολιάζω, αναφέρω σε ένα ιστολόγιο. Εύχρηστο και στην παθητική: π.χ. ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης δεν έχει ιστολογηθεί ακόμη από τους συνήθεις πολιτικούς σχολιαστές.

Αμφιστολογώ: ιστολογώ σε δύο αυτοτελή ιστολόγια.

Ιστολόγος: ο διαδικτυακός ημερολόγος.

Ανιστολόγητος: ο μη ιστολογημένος/ο μη δυνάμενος να ιστολογηθῄ.

Ιστολογητέος: αυτός που πρέπει να ιστολογηθῄ, π.χ. Διασκεφθώμεν επί του ιστολογητέου!

Τι να σημαίνῃ άραγε «συνιστολόγιο»;

Για να λέμε και του Τούρκου το δίκιο...

Τις τελευταίες ημέρες παρακολούθησα με προσοχή την γαλλοτουρκική διαμάχη σχετικά με το γαλλικό σχέδιο νόμου που θα ποινικοποιούσε την άρνηση της αρμενικής γενοκτονίας. Όπως όλοι μας, έτσι και εγώ θαύμασα το μειλίχιο ύφος του Ευρωασιάτη κουτσαβάκη Ερδογάνου. Και σαν τίμιος άνθρωπος οφείλω να αναφωνήσω:

Ο βασβακάνης έχει δίκιο!

Η ελευθερία του λόγου είναι θεμελιώδες ατομικό και πολιτικό δικαίωμα. Το Ποινικό Δίκαιο δεν μπορεί να χρησιμοποιήται για την προστασία της οποιασδήποτε ιστορικής αλήθειας, όσο τεκμηριωμένη και αν είναι. Επί της ουσίας έχει δίκιο η Γαλλία· ούτε παραγνωρίζω ότι παρόμοιες διατάξεις περί Auschwitzlüge ισχύουν από πολλού και στην Γερμανία και στην Αυστρία (όπου η ευαισθησία μερικών επαγγελματιών της ανθρωπιάς δεν έφτασε μέχρι τον Ίρβινγκ http://en.wikipedia.org/wiki/David_Irving)· ούτε διανοούμαι καν να υποστηρίξω ότι μπορώ να συμμεριστώ απολύτως τον πόνο όσων έζησαν τα τραγικά γεγοντοτα στα οποία αναφέρομαι. Τίποτε όμως απο αυτά δεν μπορεί να με κάνῃ να εγκαταλείψω το φιλελεύθερο πρόταγμα του νομικού μας πολιτισμού και να αστυνομεύσω τον λόγο του άλλου.

Ακόμα και αν είναι αυτός ο χάνος των Ογούζων Τούρκων...

Οι σταθμευματίαι

Με αυτήν την παράξενη νέα λέξη αναφέρομαι σε όλους εκείνους τους ταλαίπωρους, εκνευρισμένους, απορημένους οδηγούς που περιφέρονται περί τα οικοδομικά τετράγωνα μάταια αναζητώντας μία θέση στάθμευσης, καταρώμενοι την κυβέρνηση, την αποκεντρωμένοι διοίκηση και την τοπική αυτοδιοίκηση μαζί, βρίζοντας τους πιο τυχερούς από αυτούς, μοιραίοι και άβουλοι συνάμα.

Οι σταθμευματίες είναι συνήθεις, καθημερινοί ανθρώπινοι τύποι. Δεν κατοικούν μόνο στην μικροαστική Κυψέλη ή στην ταπεινή Αχαρνών· οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να γίνῃ, και πράγματι γίνεται, ένας ακόμη απελπισμένος σταθμευματίας. Ενόψει δημοτικών εκλογών, πολύχρωμων αφισών, μεγαφωνικών εγκαταστάσεων και πλαστικών φυλλαδίων θέλω να αποτίσω φόρο τιμής στον Ανώνυμο Σταθμευματία και να του θυμίσω ταυτόχρονα μερικά πράγματα.

Εξ αυτοκινήσεως ερρύη τα φαύλα φυσικά. Η πρόταξη του ιωταχισμού σε πόλεις και δρόμους κατασκευασμένους σε άλλες εποχές άλλων αναγκών δεν θα μπορούσε να έχῃ ως συνέπεια τίποτε άλλο παρά την δραματική ανεπάρκεια χώρου που βιώνουμε όλοι σήμερα. Πρώτο βήμα λοιπόν η πρόληψη: αξιόπιστα, ασφαλή, καθαρά, πυκνά μέσα μαζικής μεταφοράς.

Δεύτερον: ας αναλογιστούμε το κόστος που καταβάλλουν καθημερινά οι σταθμευματίες. Καταναλώνουν άσκοπα καύσιμα, ρυπαίνοντας την ατμόσφαιρά μας, καταναλώνουν τον μη αναπληρώσιμο χρόνο τους, καταλαμβάνουν πολύτιμο χώρο οδοστρώματος κατά τις επικές αναζητήσεις τους και, ίσως το κυριώτερον, καταναλώνουν πολλή από την ψυχική τους αντοχή και ηρεμία σε μια δευτερεύουσα ασχολία.

Νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνῃ κάτι για όλα αυτά: τέκνο της σπάνιος είναι η τιμή και η τιμή των χώρων στάθμευσης, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι σταθμευματίες, είναι πολύ υψηλή. Το τίμημα αυτό καταβάλλεται ούτως ή άλλως, απλώς τώρα το εισπράττουν οι εταιρείες πετρελαίου. Κακώς. Τι θα γινόταν όμως εάν οι Δήμοι πωλούσαν τις θέσεις στάθμευσης στους περιοίκους (οι οποίες είναι ως γνωστόν δημόσιοι κοινόχρηστοι χώροι);

Κατ’ αρχάς πολλοί θα ενδιαφέρονταν να αγοράσουν, όπως ακριβώς τις πληρώνουν και στις νεόδμητες κατοικίες. Ο Δήμος δεν θα πωλῄ όλες τις θέσεις πέριξ των οικοδομικών τετραγώνων, αλλά μόνο τις νόμιμες, όσες απέχουν πλέον των 10 μέτρων απο τις διασταυρώσεις. Για όσους λοιπόν μπορούν και επιθυμούν να αγοράσουν, το πρόβλημα έληξε. Και για τους υπόλοιπους όμως το κέρδος δεν θα είναι λίγο, εφόσον θα γλυτώσουν από τον ανταγωνισμό όσων έχουν αγοράσει. Τα δε έσοδα από τις πωλήσεις, εφόσον είναι χρήματα των δύστυχων τέως σταθμευματιών, δίκαιο είναι να δαπανηθούν για την βελτίωση των συνθηκών κυκλοφορίας (και στάθμευσης!).

Αυτά όμως όχι στην εκλογική Ελλάδα. Εδώ οι δημόσιοι χώροι είναι αδιαπραγμάτευτοι, δηλαδή τους έχει όποιος προλάβῃ ή όποιος είναι πιο δυνατός, και η στάθμευση είναι και αυτή δημόσια και δωρεάν, σαν την παιδεία ένα πράγμα.

Καλή ψήφο.

Από την δικαιοκρατούμενη δημοκρατία στην δημοκρατούμενη δικαιοκρατία;

Με αυτόν τον πομπώδη τίτλο περιγράφω ένα δικαϊκό αλλά και γενικώτερο πολιτικό φαινόμενο των τελευταίων δύο ιδίων δεκαετιών, το οποίο νομίζω πρέπει να μας προβληματίσῃ όλους. Αναφέρομαι δηλαδή αφενός στην γιγάντωση του τομέα που συνήθως ονομάζουμε «ανθρώπινα δικαιώματα», αφετέρου όμως, και μάλιστα περισσότερο, στην υποχώρηση της σημασίας των παραδοσιακών πολιτικών δικαιωμάτων.

Δυο τρία ιστορικά στοιχεία πάντα βοηθούν: κατά την διάρκεια του Διαφωτισμού, αλλά και σε ολόκληρο τον 19ο αιώνα τα πολιτικά δικαιώματα ήταν πάντα σημαντικώτερα από τα ατομικά, τα οποία συχνά νοούνταν ως επικουρικά των πρώτων. Ελευθερία ήταν πρωτίστως η ελευθερία από την τυραννία, εσωτερική ή εξωτερική, ισότητα ήταν κατ’ εξοχήν η πολιτική ισότητα, οι μεγάλες συνταγματικές μάχες του προπερασμένου αιώνα ήταν η λαϊκή κυριαρχία και η καθολική ψηφοφορία. Η ιδιαίτερη ευαισθησία ως προς τα ατομικά δικαιώματα παρουσιάστηκε (δυστυχώς) μετά τον Β΄ Π.Π. και παραμένει ισχυρότατη έως τις ημέρες μας. Ως εδώ καλά.

Εκείνο που με απασχολεί είναι ότι η ανάπτυξη των πολιτικών δικαιωμάτων δεν φαίνεται να παρουσιάζῃ ανάλογη εξέλιξη· απεναντίας θα έλεγα ότι εμφανίζονται και σημεία οπισθοδρόμησης. Την ίδια στιγμή που ασχολούμαστε εντατικά για το αν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επιτρέπεται να μην υπηρετούν την θητεία τους, για το αν οι Σιχ αστυνομικοί επιτρέπεται να φορούν τουρμπάνι, για το αν πρέπῃ να αφαιρεθῄ η εικόνα του Χριστού από τα δικαστήρια και ο σταυρός από τον κοντό της σημαίας, και καλώς ασχολούμαστε με όλα αυτά, δεν ενοχλείται κανείς αν σε κάποιο από τα «πεπολιτισμένα έθνη» ισχύῃ πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, υπάρχῃ όριο 10% για την είσοδο στο Κοινοβούλιο, υπάρχῃ κληρονομική Γερουσία ή κληρονομικός ανώτατος άρχων, μη εκλεγμένοι ισόβιοι ανώτατοι δικαστές αποφασίζουν ουσιαστικά χωρίς νομική βάση επί καιρίων πολιτικών ζητημάτων, η αποχή πλησιάζῃ το 50% κ.λπ. Στην συνείδηση του μέσου Δυτικού τίποτε δεν διαφοροποιεί το Ιράν από την Β. Κορέα, καίτοι στο Ιράν υπάρχει καθολική ανδρική ψηφοφορία από την τρυφερή ηλικία των 15 ετών, λόγῳ ακριβώς της άθλιας επίδοσής τους στα ανθρώπινα δικαιώματα. Την ίδια στιγμή στην Δύση η έμμεση δημοκρατία απαξιώνεται καθημερινά είτε λόγῳ πλουτοκρατίας στα αξιώματα είτε λόγῳ αμφισβητήσεων τύπου «συμμετοχικής δημοκρατίας». Γενικά, φαίνεται ότι ευκολώτερα θα γινόταν ανεκτή από την κοινή γνώμη μια καλοπροαίρετη ενός ανδρός αρχή από μια ολοκληρωτική δημοκρατία αρχαίου αθηναϊκού τύπου.

Πόσο καλύτερα θα ήταν όμως και τούτο ποιείν κἀκείνο μη αφιέναι...